Vertellen

Hier vind je nieuwe versjes en verhalen, en advies over kinderboeken
en bijbelverhalen bij het thema.

Momo en de tijdspaarders

Momo is een klein meisje, dat helemaal alleen aan de rand van de stad woont. Ze houdt ervan om naar mensen te luisteren en iedereen die haar komt opzoeken, knapt ervan op. Op een dag komen er grijze heren in de stad. Zij maken de mensen wijs dat ze tijd kunnen sparen: door sneller en efficienter te gaan leven, besparen ze tijd. Als ze deze tijd bij de grijze mannen in bewaring geven, bouwen ze een tegoed op dat later zal worden uitgekeerd. Met deze belofte krijgen ze iedereen in hun macht. Meneer Fusi besluit bijvoorbeeld iedere dag twee uren te gaan sparen, door zijn parkiet te verkopen aan een dierenwinkel, zijn goede vriendin Daria niet langer te bezoeken en zijn werk snel en zakelijk te verrichten. Wonderlijk genoeg schiet er van alle tijd die hij bespaart, nooit iets voor hem over. Zijn dagen lijken korter en korter te worden en hij vraagt zich af waar al zijn tijd blijft. Daarom gaat hij nog harder werken en gunt hij zich nog minder tijd om van het leven te genieten.

De stad verkilt, mensen hebben geen tijd meer voor elkaar en hoewel alles sneller en efficiënter gaat, lijkt er steeds minder tijd te zijn. Alleen Momo weet uit de greep van de tijdspaarders te blijven. Zij ontdekt dat de grijze mannen de tijd van mensen afnemen. Alle tijd die de mensen sparen is voor hen verloren. De grijze mannen eigenen zich de tijd toe en hebben deze nodig om van te kunnen bestaan. Met hulp van meneer Hora, die ieder mens de tijd toewijst, weet Momo de grijze mannen te ontmaskeren en de mensen te redden. Het gesprek dat Momo met meneer Hora heeft nodigt uit om samen te filosoferen over wat de tijd eigenlijk is:

“ Wat is de tijd toch eigenlijk? ‘

‘Hij bestaat (...) dat staat in ieder geval vast. Maar je kunt hem niet beetpakken. En ook niet tegenhouden. Misschien is hij zo iets als een geur? Maar hij is ook iets, dat aldoor voorbijgaat. Dus moet hij ook ergens vandaan komen. Misschien is hij zo iets als de wind? Of nee! Nu weet ik het! Misschien is hij een soort muziek, die je alleen maar niet hoort, omdat hij er altijd is. ‘ (...)

‘Zoals je ogen hebt om het licht te zien en oren om klanken te horen, zo heb je een hart om daarmee de tijd waar te nemen. En alle tijd die niet met het hart wordt waargenomen , is net zo verloren, als de kleuren van de regenboog voor een blinde, of het lied van een vogel voor een dove. Maar er zijn helaas blinde en dove harten die niets waarnemen, ook al kloppen ze.”

Dit bijzondere sprookje is geschikt voor wat oudere kinderen en volwassenen. Op een prachtige manier laat Michael Ende zien dat hoe meer tijd je bespaart, hoe minder tijd je lijkt te hebben. Het boek dateert uit 1973, maar heeft nog niets aan actualiteit ingeboet en is nog steeds verkrijgbaar.

Michael Ende, Momo en de tijdspaarder