Ons geloof vraagt een totaalaanpak

Ons christelijk geloof is een geloof van hoofd, hart en handen samen. Stel je voor dat het niet zo was.


zonder verstand
Stel dat ons geloof geen aandacht had voor de inbreng van het hoofd (ons verstand). Dan zou je wel liefde kunnen voelen en en dingen uit liefde kunnen doen, maar geen onderscheid kunnen maken tussen wat wel en wat niet goed is voor diegene die je wil helpen. De ouder bijvoorbeeld die niet nadenkt vóórdat hij ("uit liefde") snoep aanreikt als ontbijt, is beslist niet goed bezig, want het goede verstand zegt dat een kind gezonde voeding nodig heeft.

zonder hart
Of stel: de ouder is slim, maar heeft een hart van steen. Dan weet hij wel dat snoep geen deel uit maakt van goed ontbijt, maar hij geeft het toch, want wat met het kind gebeurt laat hem totaal onverschillig. Ook deze ouder is niet goed bezig.

zonder handen
Een laatste voorbeeld: de ouder die geen handen en voeten geeft aan zijn liefde. Deze ouder houdt van zijn kind en bedenkt voor hem het meest heerlijke, gezonde ontbijt: maar helaas, het wordt nooit daadwerkelijk klaargemaakt. Wat jammer nou!



Nee, het christelijk geloof leert ons dat je alle drie de dingen nodig hebt. De gelovige gebruikt hoofd, hart én handen – alle drie geschenken van God – in goede samenwerking. Hij (zij) heeft lief, denkt na en handelt. Ter illustratie vertelt Jezus het verhaal van de barmhartige Samaritaan (Lucas 10,25-37). Deze Samaritaan voelt iets, hij "krijgt medelijden" met de man die mishandeld werd door rovers. Maar daarbij laat hij het niet. Hij gebruikt zijn goede verstand – vraagt zich af, Wat heeft deze man nodig? – en biedt concreet de nodige hulp aan (verzorging voor zijn wonden, vervoer, onderdak, geld). Op deze manier is de Samaritaan gehoorzaam aan het hoogste gebod: "Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand, en u naaste als uzelf".



De veertig dagen voor Pasen zijn een bijzonder geschikte periode om dit gebod weer onder ogen te krijgen en daadwerkelijk uit te voeren. Misschien is het de moeite waard om stil te staan bij elk van deze drie componenten van ons bestaan als gelovige, en ons af te vragen waar verbetering wenselijk is. Als leidraad, een korte meditatie:

HOE ZIT HET MET MIJN HART?
Vind ik daar vreugde, openheid naar anderen, en vrijgevigheid? Of misschien iets anders, zoals pijn of bitterheid? Misschien wordt het tijd om je hart te verlichten bijvoorbeeld door een gesprek met een wijze en vertrouwde vriend(in); of door excuses aan te bieden; of door je open te stellen voor het sacrament van verzoening.
Vers ter bezinning: Schep, o God, een zuiver hart in mij (Psalmen 51,12).

HOE ZIT HET MET MIJN HOOFD?
Blijf ik me voeden met lectuur, media en gesprekken die mij wijzer en scherper maken? In de vastenperiode zou je wellicht één boek van de Bijbel of één spirituele klassieker voor je rekening nemen.
Vers: Heb een open oor voor onderricht, en een open geest voor kennis (Spreuken 23, 12).

HOE ZIT HET MET MIJN HANDEN?
Sta ik dagelijks klaar om mensen te dienen? Worden mijn goede intenties werkelijk uitgevoerd? Geef jezelf een opdracht: één bewust gekozen daad uit liefde gedaan op elke dag van de vastenperiode. (Het mag klein zijn.) Vers: Geloof dat zich niet daadwerkelijk bewijst, is het dood (Jakobus 2, 17).



Tip voor de uitwisseling met kinderen
- Kinderen zullen snappen dat God ons met goede redenen hart - hoofd - handen heeft gegeven, en dat het wenselijk is dat wij die goed inzetten voor anderen.
- Ook het verhaal van de barmhartige Samaritaan is toegankelijk voor een kind.
- Om de meditatie eenvoudiger te maken zou je die terug kunnen brengen tot de vragen: (1) Hoe gaat het met je hart/hoofd/handen? en (2) Hoe kun je die (nog) beter gebruiken in de vastenperiode?

Veel zegen!

TS

extra tip
Op de site www.venstersopkatholiekgeloven.nl vind je de laatste afbeelding en een mooi artikel over dienstbaarheid. Ga naar...