Wintergedichtje

Diederick

Aan de rand van ons dorp is een huis gebouwd
en daar woont nu een schatrijk gezin.
Het is meer een paleis met een dak van goud
en een toren met raampjes erin,
twee garages ernaast en een serre van glas
en een groot kantoor voor mijnheer.
Om het huis ligt een tuin met heel kort gras
en het mooiste: een spiegelend meer.

Ik zie nooit dat er mensen naar binnen gaan
en toch brandt er een lamp van kristal.
Ik zie Diederick nooit voor de ramen staan,
en geen fietsje, geen schommel, geen bal.
Maar ik denk dat zijn kamer een balzaal is
met een bed in de vorm van een schip,
dat het daar elke avond een feestmaal is,
hij mag kiezen uit pizza of kip.

In de klas is hij zwijgzaam, je hoort hem niet
of hij míj aardig vindt, geen idee.
Zijn paleis is voor ons een geheim gebied
want hij neemt "s middags nooit iemand mee.
Het is winter, ijskoud en de zon schijnt fel
en het meer ligt er spiegelglad bij.
Als ik Diederick was, nou dan wist ik het wel
want dan ging ik schaatsen met mij.



© Marjet de Jong

terug naar nieuwspagina
lees verder in de voorleeshoek