Vertellen

Hier vind je nieuwe versjes en verhalen, en advies over kinderboeken
en bijbelverhalen bij het thema.

De oude zilversmid en het tapijt

Dit voorleesverhaal - iets ingekort door de redactie van Geloven Thuis- komt oorspronkelijk uit 'Daar wordt aan de deur geklopt, Sint Nicolaasverhalen, liedjes en recepten, van Ineke Verschuren. 

De oude zilversmid en zijn tapijt

In de verre stad Constantinopel leefde eens een oude zilversmid. Hij werd oud. Zijn ogen begonnen achteruit te gaan en hij was niet meer in staat om net zoals vroeger prachtige dingen van zilver te maken. Hij deed nu armzalige klusjes en kreeg er maar weinig geld voor. Maar hij verdiende gelukkig net genoeg om brood voor zichzelf en zijn vrouw Anna te kopen. Anna was tapijtweefster geweest, maar ook haar ogen waren ouder geworden, zodat ze alleen nog maar licht verstelwerk kon doen. Naarmate ze ouder werden, raakten ze eerder moe en ook vaker ziek, maar ze zeiden tegen elkaar: 'Als de nood heel groot wordt, dan gebeurt er vast een wonder dat ons zou helpen'. 

Morgen zou het de dag van de heilige Nikolaas zijn. Maar het oude paar was inmiddels zo arm dat er geen geld was om een kaars te kopen om voor de Nikolaas-icoon te branden. Toen kwamen ze op het idee om een oud, groot wandtapijt vol met dierbare herinneringen te gaan verkopen op de markt. De zilversmid haalde het tapijt voorzichtig van de muur, rolde het zorgvuldig op, pakte het in en ging op weg naar de markt. Onderweg werd hij door een onbekende aangesproken. "Waar ga je naar toe, vadertje?" "Ik ga dit tapijt verkopen". "Hoeveel wil je voor dit tapijt hebben?" "Mijn vrouw heeft me verteld dat ze alleen al voor het materiaal 12 roebel heeft betaald", zei de zilversmid. Maar ik wacht af, wat men mij voor het tapijt wil geven. Zonder echt goed naar het tapijt te kijken, zei de onbekende dat hij er zes roebel voor wilde geven. De zilversmid ging akkoord en stopte de zes roebel zorgvuldig weg in zijn beurs. En terwijl hij zijn handschoenen weer aantrok, wilde hij nog iets tegen de vreemdeling zeggen, maar ontdekte tot zijn verbazing dat die met tapijt en al was verdwenen.

Ondertussen zat Anna thuis. Ze voelde zich eenzaam. De kamer was leeg en kaal nu het tapijt weg was. Maar dacht ze: als we binnenkort sterven zal iemand het gewoon weggooien. Nu kunnen mijn man en ik in ieder geval samen de laatste Sint Nikolaas-dag vieren! Plotseling werd er aan de deur geklopt. Er stond een man voor de deur met een groot pak in zijn handen. "Ik breng u uw tapijt". Anna keek hem verbaasd aan en zei: "Als u dit tapijt van mijn man heeft gekocht, dan kunt u het toch niet zomaar weer bij ons terugbrengen?" "Ik ben uw man onderweg tegengekomen" sprak de onbekende, terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen. "Uw man is een beroemde zilversmid en ik ken hem al heel lang!" Anna nam het tapijt aan, maar begreep er helemaal niets van. Ze mopperde in zichzelf. Wat was dat voor een onbekende man, waarom hing er zo'n vreemd licht om hem heen? En waar bleef haar man? Die had toch al lang thuis moeten zijn?'

Ondertussen was de zilversmid op de markt en kocht van alles: sinaasappels, mandarijnen, dadels, koeken. Allemaal lekkere dingen om het feest te kunnen vieren. Thuisgekomen zette hij de zak met lekkers in de gang om zijn vrouw te verrassen. Maar hij trof Anna in een slechte bui. Ze zei: "Ik heb er schoon genoeg van, die gekke dingen die je uithaalt. Wie doet nu zoiets? Een vreemde het tapijt laten terugbrengen?" En ze smeet het tapijt op tafel. "Maar ... maar... ", stamelde haar man. De zilversmid vertelde dat hij het tapijt voor zes roebel had verkocht aan een onbekende, die daarna plotseling was verdwenen met tapijt en al.

Hij ging naar de gang en haalde de zak met lekkers. "Kijk. Voor het feest. Nu heb ik nog één roebel over, Anna". Plotseling stonden Anna's ogen vol tranen. De zilversmid fluisterde: "Die vreemdeling kan niemand anders geweest zijn dan de heilige Nikolaas! Heb je hem niet herkend?" Anna keek peinzend voor zich uit en zei: "Het was net alsof er licht van hem uitging toen hij hier wegging". De oudjes vertelden elkaar wat er gebeurd was en herinnerden zich steeds meer details. 

Het werd avond en de klokken van de Sofiakerk begonnen te luiden voor de vespers. De oudjes gingen op in het gebed en waren zó gelukkig dat ze niet eens merkten dat de dienst ten einde was. Toen de priester hen na de dienst aansprak vertelden ze hem vol vreugde het verhaal van het teruggekomen tapijt en de zes roebel! De priester vertelde het verhaal aan de andere gelovigen door en voortaan kregen de beide oude mensen elke maand zes roebel uit de kas van de kerk. Zo konden ze genieten van een zorgeloze oude dag.
Als de zilversmid en zijn vrouw thuis mensen uitnodigden, vertelden ze keer op keer het verhaal van de goedgeefse vreemdeling en dan bekeken de mensen vol bewondering het oude tapijt.

Na de dood van de zilversmid en zijn vrouw werd het tapijt naar de kerk overgebracht. Daar hangt het nu nog.