Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Wandelen als leer-ervaring

Afgelopen zomer liep ik gedurende een week - in mijn eentje- een aantal etappes van het Krijtlandpad in Zuid-Limburg. In deze week realiseerde ik me, dat de manier waarop ik omging met wat ik tegenkwam op mijn weg, precies dezelfde is als hoe ik omga met lastige gebeurtenissen in mijn leven. 

Zou dit ook een manier zijn om kinderen te leren omgaan met het onverwachte, het lastige, het moeilijke? Ik denk het wel. Want de manier waarop jij het 'goede voorbeeld' geeft, heeft zeker invloed op hoe zij later met de wederwaardigheden van het leven zullen omgaan. Ik geef een paar voorbeelden.

Een onverwachtse regenbui

Wat doe je als je plotseling overvallen wordt door een fikse regenbui, terwijl buienradar zei dat het echt droog zou blijven, en je geen paraplu of regenkleding hebt meegenomen?

Blijf je mopperen over je natte kleding en natte haar? Daalt je humeur tot het nulpunt? Blijf je hangen in deze onverwachte tegenslag? Of probeer je ook de andere kant te zien. De zon achter de wolken te ontdekken? Ik bedacht dat de natuur echt wel wat regen kon gebruiken na de erg droge zomer en bedankte God voor deze 'zegen van boven' en genoot van hoe de zon - die later weer ging schijnen - mijn shirt snel liet drogen. 

Na een fikse klim of een beschaduwde weg: een plotseling doorkijkje

Zuid-Limburg is een landschap met behoorlijke heuvels. Het Krijtlandpad gaat vooral over onverharde wegen en holle weggetjes. Prachtig? Zeker. Moet je flink inspannen bij een klim? Zeker, dat ook. 

Het gebeurt regelmatig dat niet alles op een dag van een leien dakje gaat. Dat geldt voor groot en klein. Je moet meestal goed oefenen en je behoorlijk inspannen voordat iets goed lukt. Denk maar aan de koprol leren, de handstand, hoe je een mooie 'k' leert schrijven, je een nieuw fotobewerkprogramma moet leren of hoe je een digitaal fotoboek maakt. Maar... de onverwachte prachtige doorkijkjes na de geleverde inspanning! Die maken het echt de moeite waard.

Een stijl pad vol struikelstenen

Vergis ik me niet? Is dit een pad? De route-aanwijzing is duidelijk. Dit zeer smalle kronkelende paadje, steil de heuvel af? En ook nog vol boomwortels en glibberige keitjes? Is dit echt de weg die je moet gaan? Je hebt de neiging om terug te deizen. Het lijkt een schier onmogelijke opgave, want je ziet nauwelijks waar je je voeten veilig kunt neerzetten. 

Het overkomt ons allemaal. Er gebeurt iets verschrikkelijks. Iemand waarvan je houdt wordt ernstig ziek en gaat sterven. Jullie baby wordt veel te vroeg geboren en zal gehandicapt blijven. Je raakt je werk kwijt, je inkomen, je gezondheid, je krijgt een miskraam, een ziekte die chronisch blijkt te zijn, een echtscheiding ... Het zonnige, onbekommerde leven verandert plotseling in een nachtmerrie.

Met het boek 'We gaan op berenjacht' in mijn achterhoofd (zie de rubriek 'vertellen')  en tegelijk ook de gedachte dat God altijd bij me is, begon ik na enige aarzeling, heel voorzichtig, voetje voor voetje aan de afdaling. Na zo'n honderd meter dacht ik dat ik er was. Maar nee, het pad liep nog op dezelfde manier door. Dus weer diep ademhalen en verder. Er komt natuurlijk ooit een einde aan en dan wordt het vast weer wat makkelijker. Want het leven is nu eenmaal niet vlak, maar heeft diepte- en hoogtepunten. Soms moet je er 'dwars-doorheen'. Weet je nog? Maak gebruik van eerdere ervaringen, vergeet niet wat je al geleerd hebt in je leven. Bijvoorbeeld de tekst van een kaart die een poosje op mijn werkkamer in het zicht stond: 'Een pad ontstaat als je erop gaat lopen' en het lied "Van woord en weg" (GvL 659)' dat ik ooit uit mijn hoofd leerde met daarin de zin: 'Laat mij niet moeten gaan, als Gij niet zelf nabij zijt'.

Weten je kinderen dit soort dingen van je? Vertel je er wel eens over? Horen ze je zingen? Laatst had ik een klein gesprekje met mijn kleinzoon van bijna vier jaar, dat over zijn oma's en opa's ging. Hij vertelde dat mijn vader  (92 jaar) al wel erg oud was en vast wel dood zou gaan. Maar ook dat Opa Koos al dood was. Maar dat Oma Anja niet meer verdrietig ervan was... Na dit gesprekje dacht ik bij mezelf; 'Wat mooi! Zo klein als hij is, weet hij al dat er nare dingen kunnen gebeuren, maar ook dat het leven na een poos weer zijn weg vindt en mensen weer verder gaan.

Iets nieuws ontdekken

De natuur in Zuid-Limburg is anders dan die van mijn dagelijkse omgeving. Ik zag een mij onbekende vlindersoort, een ree, ik hoorde een specht, ik zag heel veel kleine kapelletjes...

Mooie, bijna ongerepte natuur, een golvend landschap, kleine dorpjes, een plek waar de Mechelerbeek ontsprong, een cafe vol met heiligenbeelden. Een weekje wandelen in Gods natuur is balsem voor de ziel. Het verbindt je opnieuw met je eigen bron.

Ook kinderen zijn hier gevoelig voor. Attendeer ze op bijzondere dingen. Een lieveheersbeestje is een boodschapper van God, de vlinders verbinden hemel en aarde...

Thuisgekomen schreef ik mijn ervaringen op:

Wandelen.... grijzige wolken...steile paden vol struikelstenen.... niet terugdeizen...maar voetje voor voetje.... voorzichtig gaan.
Er is een hand die je vasthoudt...stap voor stap...een prachtig vergezicht ontvouwt zich... de zon breekt door.... zingen over de beschermende mantel... zalf voor de ziel.
Je rugzak zit aardig vol... sommige dingen draag je je hele leven onlosmakelijk met je mee... maar blijkt niet te zwaar.... houdt je ook gaande.
In dit prachtige landschap... waar je zomaar mag zijn ... vol vreugde.

Marjet de Jong maakte speciaal voor kinderen een klein versje over wat of wie je kan tegenkomen op je levenspad. Ga naar...

Ellie Keller-Hoonhout