Vertellen

Hier vind je nieuwe versjes en verhalen, en advies over kinderboeken
en bijbelverhalen bij het thema.

De kersenboom staat weer in bloei

DE KERSENBOOM STAAT WEER IN BLOEI

Taichi en Yumiko wisten niet wat hun overkwam. Ze hadden zoiets nog nooit beleefd. De volwassenen hadden het over oorlog. Er vlogen vliegtuigen over en er vielen bommen. Het duurde niet lang, want het is makkelijk om iets te vernielen. De schade en de pijn wegnemen duurde veel langer. Hun wereld leek wel in duizend stukken gespat en hun moeder was gebroken van verdriet. Vader was dood, hun huisje een ruïne. Ze wilden er liever niet zijn als hun moeder naar de stad was om geld te verdienen. Als ze met hun vriendjes speelden, konden ze alles even vergeten en doen alsof alles in orde was... 

De speelplaats van Taichi en zijn zusje Yukimo was  een berg met rommel en afval, die ze veranderden in een schip, een berg of een kasteel. En een klein zwerfpoesje, werd een dappere tijger, die voor de ingang de wacht hield. Op een dag was het kleine poesje weg en ze zochten urenlang, totdat ze hem boven op een heuvel vonden. Hij zat in een kale boom die er ziek uit zag. Een oude man was druk bezig stromatten om de stam te wikkelen. "Wat bent u aan het doen?" vroeg Yumiko.
"Het wordt al gauw winter", zei de oude man.

"Ik moet voor de boom zorgen, want bomen voelen ook de kou, en als het gaat sneeuwen kan de boom wel doodgaan".
"Volgens mij is die allang dood", zei Taichi.
"Niet helemaal, niet helemaal! Ik geef toe dat hij niet meer in bloei heeft gestaan, sinds de bommen zijn gevallen. Maar op een goede dag - misschien zal ik het niet meer meemaken - maar op een goede dag... daar ben ik echt zeker van" en de man ging verder met de stromatten.

's Avonds toen de maan scheen vertelde Taichi over de ontmoeting met de oude man, die hoopte dat de oude kersenboom weer zou gaan bloeien. "Op iets hopen doet nooit pijn", zei mama. "Misschien kunnen jullie de oude man gaan helpen"  Het maanlicht scheen ook op de oude kersenboom. En tussen de beschadigde wortels verzamelden zich andere vrienden rond de schijnbaar dode boom. Jaar in jaar uit hadden vossen, dassen, uilen en andere dieren bij de boom beschutting gevonden.

De volgende dag gingen Taichi en Yukimo de oude man helpen om de boom te redden en het kleine zwerfkatje hield hen gezelschap. En toen het winter werd, lieten ze hun sneeuwpop in de steek om de zware sneeuw van de takken af te vegen, zodat ze niet onder het gewicht zouden breken. "Let maar op" zei de oude man."Op een goede dag staat de kersenboom weer in bloei!". "Ik hoop het", zei Taichi, maar hij was er niet zo zeker van.

Al gauw werd het zo koud dat niemand meer naar de kersenboom toe kon gaan en ook de dieren hielden zich schuil in hun holletjes. Iedereen wachtte hoopvol op de lente.

Toen werd het lente, zoals altijd. Yukimo en Taichi haalden de stromatten weg en de kersenboom stond er net zo kaal en bruin bij als anders. "Ik hoop toch zo dat er dit jaar bloesem aan kom"' zei Taichi tegen de oude man.
"Dat heb ik nu al jaren gezegd", zei de oude man.
"We kunnen er toch op hopen, nietwaar?" zei Taichi nog een keer heftig.
"Natuurlijk! Hopen kan altijd".

Zag Yumiko het als eerste? Of was het Taichi? Of misschien zelfs het kleine poesje. Maar toen ze op een lentemorgen naar de kersenboom stonden te kijken, opende de eerste roze bloesem zijn blaadjes in de zon!

En ineens was de boom een en al bloesemblaadjes- een grote  suikerspin van bloesem. Het was een lust voor het oog en menige voorbijganger gaf een kreet van verrukking als hij zag hoe de kersenboom weer tot leven was gekomen. Yumiko en Taichi namen hun moeder mee om naar de bloesem te kijken. Ze zei dat haar hart warm werd van zoiets moois. Misschien was dit wel de dag waarop haar gebroken hart begon te genezen.

Uit de hele omtrek kwamen de mensen naar de boom toe om te zien hoe mooi hij in bloei stond. "Nou herinner ik me het weer", zei iemand. "Voor de oorlog had de boom ook zulke mooie bloesem, maar ik had de hoop al opgegeven".
"Je moet de hoop nooit opgeven!" zeiden Yumiko en Taichi.

Het duurde lang - veel langer dan bij de boom - maar uiteindelijk kwam ook het dorp weer tot leven. Er werden nieuwe huizen gebouwd en kleine winkels. En mama kon daar werken. Dit leven was alles waarop ze hadden durven hopen. Maar zoals hun vriend, de oude man zei: "Met liefde en geduld is niets onmogelijk. Ik hoop dat jullie dat inmiddels ook weten".

naverteld verhaal geschreven door Daisaku Iked en geïllustreerd door Brian Wildsmith.