Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

De stem is heel intiem

Jaren geleden werd het dochtertje van mijn zusje veel te vroeg geboren. Wij gingen naar het Radboudziekenhuis, en we zagen daar mijn nichtje, een kindje zo klein als je hand, in de couveuse aan ik weet niet hoeveel slangetjes, het werd me koud om het hart van schrik, dit was toch niet mogelijk? Toen begon mijn zusje tegen haar te praten, en dat ontzettend kleine kindje draaide met veel moeite haar gezichtje naar mijn zusje, want die stem, die kénde ze. Op dat moment dacht ik: ze wil leven, ze gaat het redden. En ze heeft het gered.

Eerder dan ons gezicht, kennen onze kinderen onze stém. Die hoorden ze al voor de geboorte. Zo intiem is de stem. Een stem kan je hart onmiddellijk raken, geeft warmte en kleur. Een stem is muziek, komt bij je binnen.
‘Mijn schapen luisteren naar mijn stem en Ik ken ze en ze volgen Mij’, zegt Jezus in het evangelie van Lucas. Dit geeft een heel intieme band weer. En dan besluit het evangelie met: ik en de Vader, wij zijn één. Betekent dit niet dat de Stem, de stem van God, met wie Jezus één is, dat we die Stem dus ook van heel dichtbij kennen? Dat die niet eens één hartslag van ons verwijderd is? Dat we er niet achteraan hoeven te jagen in ons leven? Dat we niet ‘weggeroofd’ kunnen worden'? Het ligt zo dichtbij. In het evangelie klinkt die belofte van Jezus: Ik geef hun eeuwig leven, Zij zullen in eeuwigheid niet verloren gaan en niemand zal ze van mij wegroven'. Wat een beeld van veiligheid, van behoed worden, gehoed worden. Dat niets ons kan scheiden van de liefde van Jezus Christus, van de liefde van God, van het eeuwige leven.

Luisteren naar kinderen
In de bijbel staat een mooi verhaal waarin een kind naar Jezus luistert, en Jezus naar een kind. Hierdoor komt er in het verhaal een overgang van de sfeer van tekort, schaarste, ‘wat heb ik nou te bieden’, naar de sfeer van het wonder, verwondering, van overvloed en saamhorigheid. Het is het bekende verhaal van de vijf broden en twee vissen. Een grote menigte is Jezus gevolgd, maar de mensen hebben niks te eten bij zich en ze zijn op een eenzame plek. De leerlingen willen de mensen wegsturen, ieder moet maar voor zichzelf zorgen, zíj kunnen dat niet, want ze zijn 'op een plek van louter woestijn'. Er is daar helemaal niks. Maar Jezus zegt: geven jullie ze te eten. Hoeveel hebben we? In het evangelie van Johannes is het dan een kind dat wél geeft wat het heeft: 5 gerstebroden (brood van arme mensen) en 2 vissen.

Het kind heeft blijkbaar vertrouwen dat je daar wel wat mee kunt, al zegt Andreas, leerling van Jezus: maar wat hebben we daaraan? Jezus aanvaardt het in dank en dan komt één van de belangrijkste stukjes uit de bijbel, waarin hij vanuit zijn verbondenheid met de Bron, met God, begint te delen van wat er is. Er blijkt meer dan genoeg te zijn, er blijven zelfs nog 12 manden brood over. Dit verhaal wordt wekelijks in de eucharistieviering op de voet gevolgd.

Misschien is het heel verstandig om onze telefoon op te bergen en vaker naar onze kinderen te luisteren, echt te luisteren. De dag ziet er anders uit. “Ik ben geboren om vrolijk te leven, niet om oorlog te maken”, zei een klein meisje in de klas. En moeten we ook niet eens echt luisteren naar de jongeren die spijbelen om te demonstreren voor het klimaat?

Nelleke Spiljard