Vertellen

Hier vind je nieuwe versjes en verhalen, en advies over kinderboeken
en bijbelverhalen bij het thema.

Met opa op reis naar ...

Het is vakantie. Stefan en Mira logeren bij opa en oma. Ze zijn dol op hun grote huis, hun woeste tuin en op oma’s kookkunst. Opa en oma hebben alle tijd voor de twee. Ze doen spelletje, maken uitstapjes en kijken samen films.

Gisteren heeft opa met Mira een tafeltje gemaakt van een stuk boomstam en met Stefan een caviagarage. Vandaag, heeft opa beloofd, gaan ze een heel bijzonder reisje maken. Een reisje naar dichtbij, heeft opa gezegd. Ze zijn stikbenieuwd.

Al zo vaak heeft Stefan hem zien staan bij opa. Een hoge houten kist, met bovenaan een handvat en opzij een deurtje. Dat deurtje zit op slot. Stefan heeft er weleens aan gemorreld en dan riep opa: “Niet aankomen! Dat is geen speelgoed!” Daarom is Stefan maar wát verbaasd dat opa de kist vandaag op tafel heeft gezet. Er zit zelfs een sleutel in het sleutelgat.

“Jullie zijn nu oud genoeg om te begrijpen wat hierin zit!” Mira draai het sleuteltje om. Stefan doet het deurtje open. In het kastje staat een apparaat, zwart, op pootjes. Het lijkt wel een sterrenkijker. Opa tilt hem voorzichtig uit de kist. “Dit, kinders”, zegt hij, “is onze reismachine. Waar willen jullie naar toe?”.
“Naar engelland!!” roept Mira.
“Dat is een beetje te ver”, zegt opa.
“Naar Madurodam!” roept Stefan.
“Ook nog te ver”, zucht opa.
“Naar ... het bos?” probeert Mira.
“Goed!”, zegt opa. “Let op!”
Hij gaat de tuin in en komt terug met een dotje mos. Daar trekt hij een paar miniplukjes uit. En die legt hij op een glaasje onder de kijker. Dan kijkt hij door de opening, met één oog, en draait aan allerlei wieltjes en ringen. De kijker gaat een beetje omlaag en omhoog. “Zooooo...” zegt opa. “Kom nu maar kijken.” Stefan moet even wennen aan het koude staal waar hij zijn ene oog tegenaan moet houden. Hij is stil. Mira is ook stil. En dan zucht Stefan: “Waaaauw! Ik zie bomen!” Opa legt uit dat hij kijkt naar sprietjes mos, heel erg uitvergroot. Ook Mira mag kijken naar het mos dat een bos is.

“Zullen we er een spelletje van maken?”, zegt opa. “Ik leg iets neer en jullie moeten raden wat het is!” Ze doen hun handen voor hun ogen en mogen om de beurt kijken en raden.
“Rotsen!” roept Mira.
“Edelstenen!” roept Stefan.
"Haha!" lacht opa, en laat zien dat het een paar korrels suiker zijn.
“Schelp!” roept Stefan.
“Gordijn!” roept Mira. Maar het is een velletje van een ui. En zo gaan ze door. Ze bekijken haren, watten, grassprietjes, papier. Ze zijn helemaal in een andere wereld!
“En deze?” vraagt opa. Hij heeft een vleugeltje van een dode vlieg onder de kijker gelegd.
“Landkaart?” vraagt Stefan.
“Bloempje?” vraagt Mira.
“Dit is nou een echte vleugel, kinders”, zegt opa.
“Ohhh”, zucht Mira. “Wat een mooie kleuren. Ik wou dat ik zulke vleugels had, als een engel.”

De middag is voorbij gevlogen. Samen doen ze de microscoop weer voorzichtig in de kist. “Nu ben ik toch een beetje naar engel-land geweest!” zegt Mira tevreden.

En dan gaat ze een engel tekenen.
Met hele mooie vleugels.

© 2016 Marjet de Jong