Tuinierders van de Heer

Kort geleden heb ik een mooie film gezien: “The Descendants” (het woord betekent nazaten), met George Clooney in de hoofdrol. De film speelt zich af in het paradijselijke Hawaii en gaat over Matt King, het personage gespeeld door Clooney, die beslissen moet over de toekomst van een erfenis. Namens zijn neven en nichten zal hij moeten bepalen of honderden ongerepte hectaren verkocht worden aan een of andere ondernemer, die daarvan een resort en golfbaan wil maken. King staat onder druk van de familie om de verkoop door te laten, want dat zal voor iedereen veel geld opleveren. Maar op een gegeven moment weet hij het niet meer. Hij verwondert zich over het feit dat “iets kostbaars aan ons is toevertrouwd, iets waarvoor we niets gedaan hebben om het te verdienen”. De vraag die overblijft, ook na afloop van de film, is hoe gaan we om met wat aan ons toevertrouwd is?



Je zult dit meteen herkennen als één van de centrale thema"s van de Bijbel. Denk aan Genesis 2,15: “Toen bracht de Heer God de mens in de tuin van Eden, om die te bewerken en te beheren.” God vertrouwt op Adam en Eva, maar ze knoeien met zijn vertrouwen.



Of aan de gelijkenis van de wijnbouwers (Lucas 20,9-19): “Iemand legde eens een wijngaard aan; hij verpachtte hem aan wijnbouwers en ging voor lange tijd naar het buitenland…” Met dit verhaal waarschuwt Jezus voor nalatig, misleidend en kwaadaardig rentmeesterschap. God vereert ons met vrijheid: het is treurig als wij die vrijheid misbruiken. Dat is schadelijk niet alleen voor onze omgeving, maar vooral voor de eigen ziel.



Opvallend is hoe de tuin in de Bijbel steeds weer de plaats is van een cruciale ontwikkeling. In een tuin vindt de oorspronkelijke zegen plaats ('God bekeek alles wat Hij gemaakt had, en Hij zag dat het heel goed was' – Genesis 1,31), de Zondeval (Genesis 3,1-24), de beproeving van Jezus (tuin van Getsemane – Matteüs 26) en de Verrijzenis (Johannes 19,41). Met andere woorden, heel de heilsgeschiedenis speelt zich af in Gods tuin. Zelfs onze ultieme bestemming wordt voorgesteld in beelden van aardse vruchtbaarheid (zie de rivier en levensboom in Openbaring 22).



De wereld mogen we dus zien als Gods tuin, en de kunst van het leven is goed tuinieren. Om die reden kan tuinieren in de kleine zin – dat wil zeggen, zaaien en cultiveren in de eigen achtertuin – een leerschool zijn van het christelijk leven. Tuinieren kan onze kennis van de bijbelse boodschap verrijken en verdiepen. Door dit zelf te doen begrijpen wij de bijbelse verhalen en metaforen beter. Bovendien kan het ons opnieuw leren het wonderlijke te zien in ons midden ('Kijk eens naar de kraaien…. Kijk eens hoe de bloemen groeien' – Lucas 12).
Het verbaast me dat de moderne mens zoveel moeite heeft met wonderverhalen. Open je ogen! Kijk om je heen! Het is allemaal wonderlijk, niet? Verder biedt tuinieren ook inzicht in de menselijke afhankelijkheid ('Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken' – Johannes 15,5). Het leert ons goed te zorgen en geduld te hebben (zie Jacobus 5,7-11).



Aan ons de taak om goede tuiniers te zijn in de Hof van de Heer. Is dat niet een heerlijke opdracht? Hoor de ochtendvogels, ze zingen voor jou! Sta op, neem je kinderen mee naar buiten. Ruik de lente: deze bries is voor jou bestemd!

TS