Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

De werkelijke woestijn

In de vastenperiode denken we gauw aan de woestijn, de plek bij uitstek waar de ziel op de proef gesteld wordt. In de rubriek "kijktafels" laten we dan ook een woestijn in zes stappen tot bloei komen. En dorre takken worden tot paastakken getransformeerd. De zondagslezingen vertellen over de uittocht van de Israëlieten uit Egypte, het land van dood en slavernij en de beproeving van Jezus door de duivel (vgl. Exodus 16,1-17,7; Lucas 4,1-13). De Israëlieten verbleven veertig jaar lang in de woestijn om daar, met vallen en opstaan, te leren te vertrouwen op God en zijn belofte: het "beloofde land", een land waar het goed wonen was: een land vol leven overvloeiend van melk en honing. En ook Jezus verblijft na zijn doop, waarbij de woorden klonken: “Jij bent mijn welbeminde zoon”, veertig dagen en nachten in de woestijn om zich te bezinnen op wat deze ervaring voor zijn concrete leven betekende. Je zou kunnen zeggen dat in beide verhalen de vraag gesteld wordt: op wie richten we onze trouw? Vertrouwen we echt op God? En kunnen we dat blijven doen, ook als de omstandigheden tegenvallen?



In goede tijden is het gemakkelijk om te denken van wel. Vroeger klonken in mijn oren de woorden “donkere nacht van de ziel” (bekend van Johannes van het Kruis) een tikje romantisch. Dát moet een avontuur zijn – zo ver te gaan in de beleving van geloof! Maar toen ik enkele jaren geleden zelf in “de woestijn” van het geloof belandde, was het veel minder spannend dan ik had verwacht, en zeker niet boeiend. Bij mij was het eerder een grijze verveling en moedeloosheid dan avontuur. Hoewel ik trouw bleef aan kerkbezoek en mijn inzet als vrijwilliger in de parochie, miste ik passie. Ik voelde me eerder keurige burger dan leerling van Jezus. En eigenlijk durfde ik weinig van Jezus te vragen, want dan zou hij zeker iets van míj vragen. Ik wist niet of ik daarop durfde in te gaan. Ik wou toen dat het anders was, maar het was niet anders, en het had geen zin om te doen alsof. Het beste wat ik op kon brengen, was het advies aan mezelf (wat zeker een stille hint van de Geest is geweest): niet afhaken. Blijven doorgaan. Gewoon de ene voet voor de andere zetten. Net als je planten in bloei wil krijgen, geduldig moet doorgaan met bemesten en water geven.



Na een tijd – een hele tijd – kwam er onverwachts beweging in mijn geloof en nieuwe inspiratie. Dit heb ik ervaren als een gave, als genade. Het kwam niet door mijn inzet, maar van buitenaf. Iets werd met mij gedaan wat ik zelf niet kon doen. Niet dat mijn wachten in hopen nutteloos was. Integendeel. Later dacht ik aan de woorden van Jakobus (5,7-8): Heb dus geduld, broeders en zusters, tot de komst van de Heer. De boer die uitziet naar de kostelijke vrucht van zijn land, kan alleen maar geduldig wachten, totdat in de herfst en het voorjaar de regen valt. U moet ook geduldig zijn, en moedig, want de komst van de Heer is dichtbij.

Als ik iets heb geleerd van deze ervaring, behalve dan hoe belangrijk geduld is, is het dat God ons benadert door de werkelijkheid van ons leven, hoe vruchtbaar of droog dat lijkt te zijn. Als geloven ons moeilijk wordt, moeten we dat kunnen toegeven. God de ware werkt met de werkelijkheid. Dom Helder Camarra, oud-aartsbisschop van Olinda en Recife in Brazilië, schreef hierover in een gedicht, uit zijn boek Le désert est fertile.

Wees niet bang voor de waarheid

Wees niet bang voor de waarheid,
hoe moeilijk zij ook lijkt,
hoe pijnlijk zij ook zijn mag.
Zij is nog altijd juist,
je bent er zelfs voor geboren.
Als je naar haar toe gaat
en haar lief hebt,
laat haar je geest beïnvloeden,
zij is je beste vriend,
je liefste zus.

Onze kleine kinderen zullen nog geen ervaring hebben met dergelijke "woestijntijden". Maar door hen te laten zien en ervaren dat de woestijn tot bloei kan komen, of dat takken die dood lijken toch weer gaan bloeien, geven we hen als het ware "de bagage van het geduld en de hoop" mee. Geen levend geloof zonder periodes van dorheid, het wordt pas lente ná de winter en geen Pasen zonder dat het ook Goede Vrijdag is geweest. Het één kan niet zonder het ander. Pasen is niet "los" verkrijgbaar.

TS

terug naar nieuwspagina
lees verder in de rubriek Wortels