Januari-sprookje

Bang lichtje

Het was vlak voor Kerstmis. In een grote plastic voordeelzak zaten honderd waxinelichtjes. Ze giechelden van de voorpret. ""Straks, als het Kerstmis is, mogen wij een lichtje zijn!"" riepen ze. ""Ooo, ik hoop dat ik als éérste aan de beurt ben!"". Ze verdrongen zich bij de punt van de zak waar "HIER OPENEN" stond.



Maar één van de waxinelichtjes deed niet mee aan het gedrang. ""Wat zijn ze toch stom,"" dacht hij, ""Een lichtje zijn, dat betekent dat je aangestoken wordt en verdwijnt! Dat wil ik niet! Ik verstop me zo diep mogelijk."" Dus kroop het lichtje helemaal onderin de zak. ""Hier zit ik veilig.""dacht hij.
Het werd Kerstmis. De zak werd opengeknipt. ""Joehoe!"" riepen de waxinelichtjes die eruit werden gehaald, ""Wij gaan het doehoen!""
""Doehoei!"" riepen de anderen.



Het bange lichtje merkte dat er steeds minder lichtjes op zijn hoofd zaten en werd steeds banger. Hij hoorde ze stomme dingen zeggen zoals: ""Zit je lontje goed? Dan brand je mooier. En denk erom, niet op de tocht gaan staan!"" Ineens kreeg hij een idee. Hij bewoog en duwde net zo lang tot zijn lontje uit zijn witte lijf was. Ha! Nu was hij helemaal onbruikbaar. Nu zou hij nooit, NOOIT kunnen branden. Opgelucht viel lichtje in een diepe slaap.
Toen hij wakker werd, was het januari. Kerstmis was voorbij. Oud en Nieuw was voorbij. Driekoningen was voorbij. Het gevaar was geweken. Lichtje lag helemaal alleen in de lege plastic zak. De zak werd opgepakt en boven de prullenbak gehouden. "Daar ga ik dan," dacht hij, ""Nu verdwijn ik toch nog.""
Toen grabbelde een meisjeshand naar hem. ""Mam!"" riep ze, ""ik heb nog één waxinelichtje gevonden!"" Toen bekeek ze hem beter. ""O nee ... je hebt geen lont meer. Weg ermee!"" En plop! Hij landde in de prullenbak tussen kapotte kerstballen en droog groen.
Toen ontdekte het meisje onderin de zak het lontje. Ze viste lichtje op uit de prullenbak, repareerde hem, zette hem in een glaasje, pakte een lucifer en ... woesj ... stak hem aan! Het bange lichtje kreeg een raar stralend gevoel. Hij zag hoe het meisje naar hem keek, trots en blij. ""Jij bent van mij!"" zei ze en droeg lichtje naar de foto van haar oma. Daar brandde hij langzaam helemaal op. En het enige wat hij al die tijd dacht, was: ""Ik brand. Ik geef licht. Ik ben een lichtje. Het is mooier dan ik ooit had kunnen denken.""



Marjet de Jong

terug naar nieuwspagina
naar: Het lelijke schaapje