Geloven als vakantie-avontuur

Elk jaar op vakantie is er wel een kerk(je) of kathedraal waarbij we stil vallen. Soms zelfs meerdere. Dan gebeurt er iets waardoor we God ontmoeten, zomaar op doorreis of in een toeristisch stadje.
De lichtval, de rust, even samen stil zijn....



Kleine details waar we samen naar kijken. Verwondering... hoe door de eeuwen heen God en mensen een weg gaan.



Maar ook onder de indruk van hedendaagse geloofsuitingen die een levende gemeente laten zien.



We kijken naar bijzonder houtwerk of glas in lood ramen en zien bekende Bijbelverhalen verbeeld...



Vaak steken we een kaarsje aan....



Soms ook komen we in een kerk... die minder te zien en te ervaren heeft. Zo kwamen we ooit in een donkere kille kathedraal. Op doorreis. Niemand te zien. “Zullen we weer gaan?” En terwijl we zachtjes praatten, ontdekten we de schitterende akoestiek. Toen vielen we toch stil. Of niet... we zongen en galmden er op los. Pap nam het stiekem op met zijn mobieltje. Later luisteren we terug en horen we hoe we genoten van het voluit zingen.



Zo kunnen kerken onderweg even een plek zijn om stil te vallen. En terwijl moeder de ruimte en de unieke elementen probeert vast te leggen op de foto, loopt de kleuter zelfstandig rond. Wie staat daar met een blauw petje op de preekstoel? Welk verhaal wil hij vertellen?

MV