Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Hoop (door)geven: kerntaak van de gelovige

Onlangs stelde een moeder in de krant een prangende vraag (Trouw, 31 januari 2024): Hoe zorg ik dat mijn kinderen niet belast worden met mijn sombere toekomstbeeld?

Ze schreef: ‘Mijn kinderen van veertien en twaalf jaar groeien op in een wereld die alleen maar somberder lijkt te worden: klimaatrampen, groeiende armoede, polarisatie, oorlogen op (bijna) ieder continent… Hier praat ik veel over met de kinderen, ook over de ontwikkelingen in de wereld en hoe we als burgers samen bewuste keuzes kunnen maken om die ontwikkelingen te beïnvloeden. Maar ik betrap mezelf erop dat ik dat doe vanuit doemdenken en angst, en dus niet echt geloof dat we het tij kunnen keren. Hoe trotseer ik dat sombere toekomstbeeld?’

Volgens mij staat deze vrouw lang niet alleen in de zorgen die zich maakt. Daar ben ik zelf ook niet immuun voor. Want hoewel ik in het algemeen hoopvol gestemd ben, soms voel ik we erg op de proef gesteld door de ontwikkelingen in onze tijd. Komt dit wel goed, vraag ik me af. Net als deze vrouw wil ik voorkomen dat ik mijn kinderen belast met mijn zorgen.

In het artikel beantwoordde Trouw-journalist Peter Henk Steenhuis haar vragen met meerdere goede suggesties, waaronder: Gun kinderen in zoverre mogelijk hun onbezorgdheid (ze hoeven niet alles te weten over wat in jou en in de wereld speelt). Geef het goede voorbeeld met je eigen inzet voor verbetering. En verder: Denk tegelijk ook vooruit bij de keuzes die je maakt. Wat voor gevolgen zullen zulke keuzes hebben voor toekomstige generaties? Stel bovendien je kinderen zelf in de gelegenheid om met ideeën en oplossingen te komen, als bepaalde problemen hen bezighouden. In de bovengenoemde tips kan ik me goed vinden.  

Geloof
Wat in het artikel echter buiten beschouwing bleef is de bijdrage die geloof zou kunnen leveren aan deze situatie. Daar wil ik het nu over hebben. Ik richt me op gelovige ouders die met hetzelfde probleem kampen als de bezorgde vrouw. Mijn vraag is: Hoe kan ons christelijk geloof ons hierbij helpen? Ik heb vooral drie gedachten.

Perspectief
De eerste is dat het voor christenen niet de bedoeling kan zijn dat we de problemen negeren of wegwuiven. Jezus keek nooit weg van het leed en de zonde om Hem heen. Hij deed nooit alsof deze problemen niet reëel waren of er niet toe deden (alsof alleen de geest telt), maar Hij handelde ernaar en attendeerde zijn leerlingen op hun verantwoordelijkheid om hetzelfde te doen. Hij zag de mensen die buitengesloten waren staan. Hij ging in gesprek met andersdenkenden. Hij gaf te eten, Hij genas, Hij bad, Hij vergaf, Hij troostte. Hij bracht vooral het perspectief van Gods liefde de ellende binnen, en Hij reikte het beeld aan van Gods Koninkrijk – het leven waarvoor we bedoeld zijn.

Relatie
Mijn tweede gedachte is dat een oppervlakkig (en star) geloof niet opgewassen is tegen de grote problemen van deze tijd. Als God en zijn Koninkrijk voor ons niet meer zijn dan mooie ideeën, dan hebben we er weinig aan. In de parabel van de zaaier (Marcus 4:1-20) spreekt Jezus over geloof dat niet goed geworteld is. Zo’n geloof houdt niet stand bij onderdrukking. Binnen een levende relatie met God kun je direct een beroep doen op God, en kun je putten uit zijn kracht. Je hoeft niet altijd supersterk te zijn want God is sterk en staat achter jou. Dus het beste wat we voor onszelf en voor onze kinderen kunnen doen, is werk maken van ons eigen geloof. Daardoor ontvangen we de hoop die God ons wil geven.

Samen
Mijn derde gedachte tenslotte is: laten we deze problemen niet alleen aangaan. Deel met anderen (vrienden, familie, medegelovigen) je verdriet en zoek samen met anderen naar hoop en verbetering. Alleen zijn in je angst is niet fijn, en in je eentje kun je weinig problemen oplossen. Jezus stelde het gezelschap en de medewerking van anderen erg op prijs. Hij verzamelde eerst de twaalf apostelen en daarna steeds meer mensen om zich heen. Zijn leerlingen stuurde Hij ook niet alleen uit maar in tweetallen. Na zijn verrijzenis werd de heilige Geest uitgegoten 'over alle mensen' (Handelingen 2:17). De boodschap was duidelijk. Elke mens is een geliefd kind van God en elke mens heeft een bijdrage te leveren aan het heil. Laten we dus vertrouwen op de God die deze kosmos gemaakt heeft. Ons leven is in zijn handen. Mogen we dit zelf weten en aan anderen laten weten.

Mijn gebed: Help ons, lieve Heer! Mogen wijzelf, onze gezinnen, en onze kerken bakens zijn van uw licht en eilanden van uw hoop en rust.

Tim Schilling