Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Wonderlijke wegwijzers

Hoe belangrijk zijn wegwijzers niet?
Ik herinner me goed mijn allereerste dag als theologiestudent in Leuven, net aangekomen vanuit Amerika. Erg benieuwd ging ik op stap om de stad te verkennen, maar meteen had ik door dat ik goed moest opletten. Niet alleen kon ik de borden niet lezen, ik kon de woorden niet eens uitspreken. Bondgenotenlaan? Bovendien had je hier geen rechte straten die haaks op elkaar stonden, zoals in de V.S., maar straten die voor mijn gevoel alle kanten opgingen. Hoe zou ik de weg terug vinden? Gelukkig stond er midden in de stad een referentiepunt: de toren van de Sint Pieterskerk.

Uitdagender zijn de bergwandelingen die ik in de loop der jaren heb gemaakt. Dan moet je echt geen wegwijzer over het hoofd zien, want dat kan levensgevaarlijk zijn. Jaarlijks zijn er in mijn thuisstaat Washington nieuwe verhalen over mensen die op Mt. Rainier verdwaald zijn geraakt in een storm.

In breder perspectief is ons leven een weg, en daar hebben we ook wegwijzers bij nodig. Wij beginnen als baby voorzichtig met kleine stapjes onder toezicht van onze ouders, maar uiteindelijk gaan we de deur uit op zoek naar onze levensbestemming. Ook nadat we onze ouders hebben losgelaten, hebben we mensen en tekens nodig die ons de goede richting wijzen.
Dit perspectief past ook bij ons geloof. ‘Gods volk onderweg’ is een bekende en veelzeggende metafoor voor de Kerk, en de eerste christenen werden aangeduid als ‘mensen van de Weg’ (Handelingen 9,2) – dat wil zeggen, als aanhangers van Jezus ('de weg, de waarheid en het leven'). Net als Abraham zijn we door God gezonden naar een land dat we nog niet kennen. Net als de Israëlieten moeten we door de woestijn naar het beloofde land. Maar hoe kom je daar veilig aan? Hoe weet je de weg?

Onze traditie zegt dat God de weg wijst. Dat zien we met de wolkkolom en de vuurzuil in het verhaal van de Israëlieten in de woestijn, maar ook vroeg in het Nieuwe Testament in de wondertekens die het verhaal van de geboorte van Christus inluiden. Je zou dit laatste – het verhaal van de Advent – kunnen lezen als de aanloop naar de weg die (met Jezus als gids) gelopen moet worden. Iedere figuur wordt geattendeerd op de geboorte van de Redder. Het begint met de aankondiging van de engel Gabriël aan Maria: “U zult zwanger worden en een zoon baren” (Lucas 1,31). Daarna volgt het wonderteken van de ingeving van de Heilige Geest, wanneer Maria op bezoek gaat bij Elisabet. Zowel Elisabeth als Johannes in haar schoot weet dat 'de Heer' geboren zal worden uit Maria (Lucas 1,43-44). Een derde wonderteken vinden wij in het verhaal van Jozef. In een droom vertelt een engel hem dat Maria zwanger is door de Heilige Geest (Matteüs 1,20). Ook aan de herders verschijnt een engel (Lucas 2,9), maar het is een ster diede magiërs naar de Messias leidt (Matteüs 2,2).

Misschien denk je nu, “Zulke wondertekens heb ik in mijn eigen leven nog nooit gezien. Hoe moet ik dan de weg vinden?”
Maar is dat zo? Echt niet? Hoe vaak ben ik zelf niet op het goede pad gezet door een onverwachte brief of door een vriendelijk woord op het juiste moment? Hoe vaak heb ik niet “de heerlijkheid van de Heer” gezien in de zonneschijn door bomen? Hoe vaak heb ik niet de schoonheid van de schepping gehoord in het gelach van spelende kinderen? Hoe vaak ben ik niet gesteund door familieleden, vrienden en leraren? Zijn dat geen wonderlijke wegwijzers?
God laat zoveel weten door de gewone dingen van het leven. Moet Hij er voor ons nog een schepje bovenop doen met een “bovennatuurlijke verschijning” voordat wij geloven? Terwijl het miraculeuze ingebakken zit in alles wat bestaat?

Ga de Advent vol vertrouwen in en zie uit naar de tekens. Ook voor jou wacht er een droom, een ster en een engel!

Tim Schilling