Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Ik wacht….op Verrijzeniskracht

Er is zoveel Verrijzeniskracht in ons leven. Vaak hebben we hier minder oog voor dan voor alles wat mis gaat, we vinden het heel gewoon. Maar om ons heen wordt het lente, we krijgen steeds weer een nieuwe dag, uit de stomp van de enorme beuk die omwaaide in de winterstorm groeit een jong beukje.

Er gebeurt veel nieuws in ons leven, zoals een raambezoek aan opa en oma, of ons kind durft iets wat het eerst niet durfde, en we genezen vaak van allerlei ziektes, ook van corona. Maar bij Verrijzeniskracht denk ik juist ook aan situaties, waar je leven aan scherven gaat, als het niet meer goed komt zoals het was.

Twee situaties, uit een - helaas uitverkocht - boek van Marion Korenromp: ‘Dit geloof je niet. Waargebeurde en andere verhalen van een pastor’.

Zondagochtendwandelingetje.

Ineens zie ik het:
het is het uur van de gescheiden ouders.
Het is het uur van de moeder die voor de zoveelste keer
de veel te zware koffer van haar dochter
van de deur naar haar auto brengt.
Hij kijkt toe.
Het idee te gaan helpen komt, waarschijnlijk niet voor de eerste keer,
van het ”papa!” van zijn dochter.
Het is het uur van de vader die het huiswerk voor de dag
van de moeder in ontvangst neemt en weet dat hij de dag zelf wel zal invullen.
Het “Sorry, het liep anders”, hangt nu al tussen hen in.
Het is het uur van de moeder, die zwaait naar haar kinderen,
wegrijdt en de auto 200 meter verder aan de kant zet
en huilt en huilt en huilt en gaat bellen. Wie?
Naast het voetbalveld en de kerk is er de oprit op zondagmorgen.
Het is de plek van de dappere pogingen
te spreken en te luisteren zonder pijn,
de zorg te delen zonder je te bemoeien,
los te laten,
want jij bent de ander niet en de ander is jou niet.
Het is de plek van de grote droom
dat de kinderen, wanneer ze opkijken,
toch, toch nog liefde zien in alle gebrokenheid.

Opstaan

Ze zijn acht. Nog maar acht.
Toch vragen ze hoe opstaan uit de doden gaat.
Ze vertellen van hun doden. Die zijn nog niet opgestaan.
Ze moeten nog steeds naar het graf.
Ze huilen ook nog steeds.
af en toe.
We doen ‘heel erg verdriet’ na.
Ze zakken ineen op de grond. Zogenaamde tranen rollen.
Ze verbergen ze achter hun handen.

Ik laat ze opstaan.
Vraag alleen maar op hun benen te gaan staan
en hun handen weg te halen zodat ze kunnen zien.
Het is stil. Eén seconde, twee seconden.
Dan zegt de één: “Ik ga verder leven.”
En de ander zegt: “Het verdriet houdt op.”
Een lach breekt door.
“Mama doet dat ook. Papa, de juffrouw, mijn zus, mijn vriendin, de poes, de hond.”
Het lijstje houdt niet op. Ze knikken tevreden. “Iedereen kan laten opstaan”, zegt de eerste.
“Elke dag”, zegt de ander.

Ik wacht…
Op Verrijzeniskracht moet je vaak wachten. Het is er niet meteen. Het oude is weg of kan niet meer. Er komt iets nieuws in plaats van het oude, maar het is er nog niet. Heel mooi is dat vaak in de kinderboeken van Annie M.G. Schmidt, bijvoorbeeld Pluk van de Petteflet, een heerlijk voorleesboek vol verrijzeniskracht.
Meermalen loopt het vreselijk mis. Pluk en zijn vriendjes weten het allemaal niet meer. Ze weten het samen hélemaal niet meer. Ze zitten dan samen op de stoep en ze wachten. Dan komt de vonk, de vernieuwing, de inspiratie. Iemand krijgt een idee. Ze springen op.

Nelleke Spiljard