Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Kinderen helpen met oefenen

Ik zag een kindje dat voor de allereerste keer ging staan in de box. Ze probeerde het, zette het op een krijsen. “Ja, maak je maar kwaad”, zei haar moeder. Na veel geworstel stond ze. Een stralende lach brak door alle tranen en snottebellen heen.
Zoveel momenten van een kinderleven worden besteed om dit allemaal onder de knie te krijgen.
Omrollen, tijgeren, kruipen en staan. Los lopen en de trap op klimmen. Zwemmen, trampolinespringen, in een boom klimmen of in een lantaarnpaal. Heel hard rennen. Handstand, hinkelen, huppelen. Steppen en fietsen. Stoeien, ballen, skeeleren. Dansen, sluipen. Dit alles leren, ontwikkelen, doen, in je eigen tempo. Het ene kind is razendsnel, klimt al op de toonbank van een winkel voor het echt kan lopen, je kan het geen seconde uit het oog verliezen. Bij het andere kind gaat het veel rustiger. Het ene kind lijkt zich thuis te voelen in zijn lijfje. Van een ander kind zegt zijn moeder: “Hij lag al zo onhandig in de wieg.”

Als ouders kun je kinderen ongemerkt veel meegeven, bv. als je samen een stuk gaat fietsen. Je kind heeft geen zin meer, het waait hard, maar dan toch nog even volhouden. Daar ontwikkelen kinderen wilskracht mee, honderd keer meer dan dat je ze verbaal steeds zelf laat kiezen wat ze willen.
Of de kinderen moeten naar bed. “Wie het eerst boven is!” Leuk, zo’n wedstrijdje. Even een totaal andere sfeer.
En dan doe je je kind op een sport. Op voetbal, op turnen, op hockey, op atletiek, op ballet, op paardrijden. Daar ontwikkelt het nog meer lichamelijke vaardigheden. Maar het leert ook nog een heleboel andere dingen.

In een klein stadje boven op een berg in Andalusië, waar mijn nicht woont, zag ik een voetbalwedstrijd. Twee jeugdelftallen uit verschillende plaatsen speelden tegen elkaa. Ouders op de tribune, in de schaduw. Telkens als een kind iets goeds deed in de wedstrijd applaudisseerden alle ouders. Het maakte niet uit van welke partij het kind was.

Een jongetje doet mee aan een hardloopwedstrijd. Van te voren legt hij zijn ouders vol vuur en overtuiging uit wat zijn tactiek is: hij blijft achter de snelste lopers hangen en vlak voor de finish rent hij iedereen voorbij. Hij eindigde als àllerlaatste, vertelt zijn moeder me stilletjes lachend.

Een meisje is heel goed in turnen. Steeds wordt ze een groep hoger gezet op de turnvereniging tot ze tussen allemaal veel oudere kinderen zit. Ze doet het geweldig, aldus de leiding, maar haar ouders zien dat ze steeds zenuwachtiger is. Ze praten met de club. Het helpt niet. Ze halen haar van turnen. De club is woedend.

Er is ook veel kinderverdriet rond sport. Op voetbal moeten, terwijl je er niks aan vindt. Of je bent niet zo goed in gym op school en als er partijen gekozen worden hoor je steeds bij de laatsten. Volwassenen herinneren zich hoe erg ze dat vonden, hoe vernederend, als er gesist werd: “O nee, die niet!” En ik denk aan onze gymleraar op school, die bij de kast stond waar we overheen moesten springen. Als een kind dat daar moeite mee had, kwam aanrennen naar de springplank, schreeuwde hij keihard: "DÚRF!!!" Het hielp niet.

“Ga het veld op en geniet! ” staat op het net onthulde standbeeld van Johan Cruijff in Barcelona. Dit zei hij als coach tegen zijn spelers toen ze het veld ingingen om te voetballen tegen het oppermachtige Madrid, een beslissende wedstrijd. Een prachtige uitspraak over sport als spel, sport als moment van ‘flow’; ja, als ‘genade’, sta open voor wat je gegeven wordt. Mooi voor alle ouders en grootouders langs de lijn.

Nelleke Spiljard