Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

De goede strijd

Misschien benadruk je als opvoeder vooral wat je zelf hebt gemist. Dit vraag ik me af omdat mijn vrouw en ik – allebei academisch gericht en uiteindelijk gepromoveerd – veel meer tijd doorgebracht hebben op sportclubs met onze kinderen dan in intellectuele settingen. Ja, we hebben vaak voorgelezen en veel musea bezocht met onze kinderen, maar toch lag er, denk ik, gevoelsmatig meer nadruk op sport dan op andere bezigheden. Al vanaf haar tweede jaar zag ik dat mijn dochter aanleg had voor voetbal, en het ontwikkelen van dat talent heb ik graag gesteund. Hetzelfde gold voor mijn zoon. Nu zijn we achttien jaar verder en hebben zowel dochter als zoon talloze uren doorgebracht op tennisbanen en voetbal-, honkbal-, en American footballvelden. Misschien kwam dit doordat ik zelf, als kind op het platteland, niet de kans had om mee te sporten? Bij ons waren er eenvoudigweg weinig kinderen in de naaste (Amerikaanse) omgeving. Daarom ben ik basketballer geworden, want dat kon ik tenminste in mijn eentje oefenen.

Maar sport: heerlijk! Om te doen én om te zien. Wat heb ik genoten van al de mooie momenten langs het veld terwijl mijn kinderen speelden. Waar anders krijg je zo’n mooie kans om de ontwikkeling van je kinderen regelmatig en van dichtbij te volgen. Daar heb ik geen spijt van, zeker gezien hoeveel baat zij er zelf bij hebben gehad. Door te sporten zijn ze fitter geworden en hebben ze geleerd om in teamverband te werken. Ook zijn ze taaier geworden. Wat was ik soms blij dat zij en niet ik op de fiets naar de training hoefden op een ijzige avond! Zelfs aan de geloofsopvoeding, durf ik wel zeggen, heeft sport een belangrijke bijdrage geleverd. Want de goede geloofsopvoeding begint met een goede opvoeding in de gewone zin. Voordat je het over God kan hebben, moet je eerst ervoor zorgen dat je kinderen veilig en gevoed zijn, en moet je ze kansen aanreiken waardoor ze kunnen groeien in lichaam en in geest. Pas later zullen ze conceptueel de link kunnen leggen met de God die hiervoor in de diepste zin zorgt.

Dankbaar ben ik de sport ook als alternatief voor minder gunstige bezigheden. Tegenwoordig brengen kinderen zoveel tijd door op digitale kanalen dat hun gezondheid en sociale vaardigheden aangetast worden. Sporten dwingt beweging en interactie af in de echte wereld. Het voorkomt ook de verveling die naar alcohol- en drugsgebruik kan leiden. Een sporter weet dat hij of zij fit moet blijven voor de volgende wedstrijd en wil zijn teamgenoten niet in de steek laten. Verder vindt een speler vaak ook emotionele en sociale steun bij zijn team. Mooi toch?

Ik zou langer door kunnen gaan met het noemen van de voordelen van sporten, maar ik hou het nu bij één laatste: sporten leert je om te gaan met verlies. Acceptatie van onze beperkingen – You can’t win 'em all – is cruciaal voor onze volwassenwording als mens. In geloofstermen geldt dit des temeer, want de ultieme overwinning door God wordt gehaald door middel van offergave en verlies: de dood van zijn eigen Zoon. Zo moeten ook wij sterven – uit liefde in dienstbaarheid – om de ware overwinning te halen. De heilige Paulus verwoord het mooi in zijn Tweede brief aan Timoteüs (4,6-8):

Want wat mij betreft, mijn bloed wordt weldra geplengd, het uur van mijn heengaan is nabij. Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot een goed einde gebracht, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans der gerechtigheid, die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op die dag, en niet alleen mij maar aan allen die met liefde hebben uitgezien naar zijn verschijnen.

Mogen ook wij zo de eindstreep halen!

Tim Schilling