Een tulp, maar nu even niet

Tijdens ons huwelijksfeest twintig jaar geleden hield de priester een mooie toesprak. “In Amerika”, zei hij, “wordt de liefde gauw geassocieerd met een roos. Maar dit is Nederland. Dus is liefde een tulp.” Toen vertelde hij over de bloembollen in de tuin van zijn oma. Ze zaten er al 25 jaar in de grond en ze bloeiden nog steeds elk jaar. “Dat kan een metafoor zijn voor jullie huwelijk. Remember the bulb. Denk aan de bloembol. Weet waar je vandaan komt, en laat elk jaar je liefde weer bloeien.”



Een mooie herinnering die nu bij me bovenkomt, want we bevinden ons in het seizoen waarin weinig bloemen te zien zijn. De bloeitijd is voorbij en nog niet opnieuw aangebroken. Toch is de winter ook een mooie tijd. Ik heb me altijd aangesproken gevoeld door kale bomen. Er is iets poëtisch in het contrast tussen zwart en wit, iets fijnzinnigs in de lijnen van de takken. Een kale boom is naar mijn idee een beeld van een sterkere vorm van het leven: verborgen, taai, anticiperend. Het zijn kwaliteiten die relevant zijn voor ons geloof. In de Bijbel zijn het vaak de vrouwen die dit goed laten zien. Elisabet, en Sara vóór haar, moest lang wachten voordat ze vruchtbaar werd (Lucas 1,7; Genesis 18, 9-12). En Maria, de moeder van Jezus, is in de Schrift het toonbeeld van reflectief dulden. Een dergelijke houding laat het God zijn aan God over. We kennen dag noch uur wanneer God voor ons open zal doen (Matteüs 25,13). We moeten kunnen wachten.


Elisabeth en Johannes de Doper geschilderd door Pauline Gifford

Is zo"n houding aan te leren, ook voor een kind? Ik denk het wel. Sterker nog, het lijkt mij nodig dat het gebeurt, want waar hebben we het eigenlijk over? We hebben het over onze fundamentele houding in het leven. Zijn we bereid om op God te wachten, totdat Hij dat beloofde leven brengt?

De metafoor van de bloembol resoneert in mij, omdat hij aandacht vraagt voor de bron. We zijn hier op aarde "geplant" en "geroepen tot bloei" (zie de parabel van de vijgenboom, Lucas 13,6-9). Maar soms vergeten we waar we vandaan komen en wie we zijn, en wat het betekent om werkelijk vruchtbaar te zijn. Aan mezelf stel ik regelmatig de vragen: Is dit wie ik ben? Is dit wie ik wil zijn? Vanaf een bepaalde leeftijd kunnen deze vragen ook een kind tot bezinning brengen.

Een geduldig wachtende, vertrouwende houding bevorder je door ruimte voor stilte te scheppen in je leven. Wanneer ons leven helemaal gevuld wordt door activiteit, lawaai en allerlei vormen van afleiding, dan laten we God ons nooit direct aanspreken. En als er geen rust en kalmte in ons is, dan kunnen wij niet vanuit die kwaliteiten handelen. Tot slot dan, drie tips voor de ouder die thuis de bekendheid met stilte wil bevorderen:



* Laat stilte toe in de letterlijke zin. Doe niet automatisch de radio of televisie aan wanneer je binnenloopt, maar laat soms de stilte heersen. Dit geldt ook voor 'visueel lawaai'. Je hoeft niet altijd een beeldscherm aan te hebben.

* Zorg ervoor dat elk lid van je gezin zijn eigen plek in huis heeft, hoe klein ook, waar hij of zij ongestoord kan zitten – om te denken, te tekenen, te lezen, te bidden.

* Oefen geduldig kijken en waakzaamheid door kerkbezoek, museumbezoek, wandelen, vissen of soort gelijke ondernemingen.

Veel zegen!

TS