Vissen over de grens

Het mooie van de zomervakantie is dat er eindelijk wat speelruimte komt in je agenda. Je bent als gezin even vrijgesteld van dat strakke schema van werk, school, sport, muziekles – met andere woorden van alles wat door het jaar heen zo vanzelfsprekend lijkt. Wat een verademing! Als de kans zich voordoet om deze vrijheid te beleven, moet je hem zeker grijpen. Dus dat heb ik gedaan, in de laatste week van juni: ik maakte een belofte waar en ging vissen met mijn zoon.

We deden kleren in een tas samen met de honkbal en honkbal-handschoenen, gooiden de tas in de achterbak en reden naar een vriend in Duitsland. Het heeft iets, vind je niet, tanken en de grens over gaan? Vrij snel verandert het landschap, wanneer je in het buitenland komt. In dit geval werden de wegen slechter, de weilanden en heuvels groter, en de industrieterreinen indrukwekkender.



Waar mijn vriend woont, hebben ze paarden. Die hebben wij thuis niet. Ze hebben ook kleine vogeltjes die uit het nest zijn gevallen in de schuur. De jongen die daar woont heeft het ons allemaal laten zien. Hij (de zoon van de vriendin van mijn vriend) zou ook met ons mee gaan vissen. Voor de lunch aten we spaghetti carbonara. De saus kende mijn zoon niet. “Zit er kaas in?” wou hij weten. Daarna gingen we door naar het meer. Niet naar de Biggesee, die we ook hebben gezien en wat naar mijn Amerikaanse oren klinkt als Big Sea, maar naar een iets kleiner meer daar vlakbij. Wij bliezen het bootje op (gelukkig hoefde dit niet met de mond), legden het in het water en stapten er allemaal in. Erg gemakkelijk ging dat niet, met alle spullen en mensen, maar eindelijk bevonden we ons op het water, in de stilte, omringd door bomen. Dan pas weet je waarom je het doet: het was mooi weer, we gingen het meer ontdekken en een vangst wachtte ons op.



En wachten, dat konden de jongens wel. Drie uur langs zelfs, zonder een keer beet te hebben en (tot mijn verbazing) zonder gemopper. Zulk geduld van stilzittende jongens had ik nog nooit meegemaakt in de afwezigheid van elektronica. Mijn vriend Phil hield goed de spanning erin: “Het gebeurt vooral wanneer je het niet verwacht,” zei hij herhaaldelijk. En inderdaad: toen we net bezig waren met de afronding voelde mijn zoon iets aan de lijn.



Voordat ik je inlicht over de vangst, wil ik je graag eraan herinneren dat vissen in de Bijbel ook voorkomt. Om een voorbeeld te noemen, de eersten die door Jezus werden geroepen – Simon (Petrus), Johannes en Jacobus – waren vissers, alle drie. Vissen is een mooie metafoor voor het zoeken in het leven. De visser is op zoek naar eten, en de mens heeft ook eten nodig, niet alleen voor zijn lichaam maar ook voor zijn ziel. Dit weet Jezus wel. Hij weet ook dat het ons niet altijd lukt om dat voedsel te vinden. Zie de eerste ontmoeting met deze drie mannen (Lucas 5,1-11). Ze hadden de hele nacht getobd zonder iets te vangen. Teleurgesteld spoelden ze hun netten uit. Toen sprak Jezus ze aan: “Vaar nu het meer op naar diep water. Daar moeten jullie je netten uitwerpen.”



Wanneer is ons vissen geslaagd? In het geval van de leerlingen, was het duidelijk. Ze deden wat Jezus zei en “vingen zo"n massa vis dat hun netten ervan scheurden”. Keurig! Bij ons liep dat anders. Na een paar minuten worstelen trok mijn zoon de lijn uit het water, zonder vis. Wat hij gevangen had was geen trofee-vis maar de bodem. Je hoeft nooit te hebben gevist om je zijn blik voor te stellen.
En toch. Nadat we gestopt waren en uit de boot gestapt, en bezig waren met inpakken, vroeg mijn zoon: “Kunnen we morgenochtend weer?”



Misschien had hij toch iets gevangen. Er was wel veel aangeboden, de vruchten lagen voor het oprapen zou je kunnen zeggen: frisse lucht, zonneschijn, het steeds veranderende licht op het water, vriendschap, een buitengewone stilte, en plezier in het zoeken. Anders bekeken had hij wel degelijk iets aan de haak: de wereld zelf, de mooie wereld, cadeau gedaan door Diegene die alles mogelijk maakt.
Een fijne zomer!

TS