Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Weer bij het begin beginnen

basis-vaardigheid



Ik neem aan dat het een teken van wijsheid is: je wordt ouder en steeds vaker zie je, dat je toch niet door had wat je al lang dacht te begrijpen. Om een voorbeeld te noemen: de 'triple-threat position' in basketbal. Die hoort bij de basisvaardigheden van het spel, en heb ik op jonge leeftijd geleerd. Dat dacht ik tenminste. Maar kort geleden heb ik ontdekt, bij het hervatten van mijn basketbal carrière na twintig jaar, dat ik me deze vaardigheid nooit echt eigen heb gemaakt. Het gaat hier om een houding met de bal van waaruit je drie mogelijkheden hebt: schieten, passen of dribbelen. Het voordeel hiervan is, dat de verdediger moet raden wat je gaat doen. Maar na een paar aanwijzingen van de coach besefte ik, dat ik te ongeduldig omging met de beweging. Elke keer wist ik al van tevoren welke van de drie mogelijkheden ik zou kiezen, met als gevolg dat de andere twee niet als reële opties overbleven. Geen triple-threat dus, maar een nauwelijks verborgen single-threat. Triest!



nieuw inzicht
Toen ik dit vertelde aan mijn vrouw, kwam ze met haar eigen voorbeelden van begrip dat komt met de jaren. Bij het pianospelen ziet ze bijvoorbeeld - nu veel beter dan vroeger - de patronen in de muziek. Hetzelfde geldt voor scheikunde, dat voor haar veel helderder werd op de universiteit dan op de middelbare school. (Voor haar dan wel!)

hardleers
Voor mij is het pijnlijkste voorbeeld van 'ouder maar wijzer worden' dat ik nu zie dat ik bij bepaalde situaties van vroeger meer egocentrisch bezig was dan ik toen dacht. De 'beste bedoelingen' van weleer waren toch minder genereus dan ze toen leken. Het pijnlijkst bij dit besef is het vermoeden dat je nog steeds niet ver opgeschoten bent – en dat je over twintig jaar weer dezelfde conclusie zal moeten trekken over handelingen van nu. Au!



nieuw kerkelijk jaar, een nieuwe kans...
Maar goed, gelukkig kunnen we elk jaar opnieuw beginnen – en geen betere tijd dan aan het begin van het kerkelijk jaar! Opnieuw begint het christelijk verhaal, zo bekend en ook zo vreemd. Het begint met teksten over ons oerverlangen naar verlossing en vrede en gaat over in het goddelijke antwoord daarop: een kind, geboren in een stal. Heel apart is dat. Noch maar net stonden we stil bij het slotbeeld van het liturgisch jaar, de kosmologische Christus Koning, 'eerstgeboren van heel de schepping, in wie alles geschapen is' (Kolossenzen 1,16). En op de eerste zondag van de Advent, kijken we weer uit naar dat kindje, gewikkeld in een doek, liggend in een voederbak.



Welk aspect licht voor ons op?
Als we goed opletten, en de Advent- en Kerstteksten in verband brengen met de altijd nieuwe werkelijkheid van ons leven, zal het zeker mogelijk moeten zijn om tot nieuwe inzichten te komen. Hierbij wordt geduld, zelfstudie en aandacht voor de details beloond. De voederbak zou ons wellicht kunnen doen denken aan Christus als brood des levens. Laatst was ik blij toen iemand me eraan herinnerde dat Bethlehem letterlijk 'huis van brood' betekent. Net zo aangenaam was de eigen ontdekking van een symbolische relatie tussen de tuin van Eden en de tuin van Jezus" dood en begrafenis (vgl. Genesis 2,8; Johannes 19,41). Vanuit de tuin van de opstanding wordt de fout van de eerste mensen die plaatsvond in de eerste tuin opgelost. De verspilde kans van Adam en Eva wordt goed gemaakt door de trouw van Jezus.

nieuwe blik
We zijn nooit te oud om iets nieuws te halen uit het oude verhaal. Het oude verhaal wordt nog steeds doorverteld! Dat is toch de boodschap van de Advent? 'Het volk dat in duisternis ronddoolt, ziet een schitterend licht'!

TS