Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Dat zijn wij. Wij zijn er ook bij!

Naast de kerstboom is gewoonlijk de kerststal het meest prominente symbool van de Kerst binnenshuis. De kerststal doet ons denken aan waar het echt om gaat. Maar de uitdaging blijft altijd, hoe maak je het verhaal eigen? Hoe overbrug je de afstand tussen de unieke, goddelijke gebeurtenis van twee duizend jaar geleden en de eigen situatie hier en nu?



Kort geleden las ik een knap voorbeeld van hoe dat kan, in Shadows on the Rock van Willa Cather. (O, Willa Cather! Die schreef mooi! Jammer dat ze niet meer bekend is in Nederland en dat vertalingen niet beschikbaar zijn. Weinig schrijvers hebben zo"n fijngevoelige waardering voor de fatsoen en goedheid die in de mens te vinden is. Weinig kunnen zo goed de genade weergeven als Cather in O Pioneers!, My Antonía en Death Comes for the Archbishop.)



Shadows on the Rock vertelt het verhaal van apotheker Euclide en zijn dochter Cécile, Franse emigranten naar de Canadese Quebec in de zeventiende eeuw. Moeder is overleden, vader verlangt naar zijn geboorteland (hartverscheurend is het wanneer de laatste van de jaarlijkse zomersschepen terugkeert naar Frankrijk) en de dochter voelt zich met de jaren steeds meer Canadees. Quebec is in die tijd slechts een klein katholiek dorp, grenzend aan bos en rivier. Geloof is bepalend voor de jonge Cécile. In haar vrije momenten loopt Cécile graag de kerk binnen, vaak in het gezelschap van haar arm vriendje, Jacques. Daar is ze weg van het altaar in de vorm van een kasteel. Maar thuis komt er ook een mooi kunstwerk tevoorschijn: een kerststal. En nu komen we bij de scène die me erg is opgevallen.



Jacques, die vaak voor zichzelf moet zorgen vanwege de nalatigheid van zijn moeder, wordt uitgenodigd om het uitpakken van de kerststal bij te wonen. Dat doet hij graag, met nederig plezier. Later mag hij ook aansluiten bij het avondeten, en dan brengt hij een cadeau met zich mee, iets voor bij de kerststal. Het is zijn trotste bezit: een houten bever, ontvangen van een doorreizende matroos. Wanneer zij dit ziet, weet Cécile niet wat ze moet zeggen. Want ze wil Jacques geen pijn doen, maar weet ook niet of het geschikt is, een bever bij de kerststal. Gelukkig komt de wijze madame Pommier er tussen. Die zegt, “Zeker, lieverdje, zet hem naast de lammetjes. Onze lieve Heer is ook voor Canada gestorven, en de bever is onze speciale dier.”



En zo is het. Christus is voor ons allemaal gekomen en voor ons allemaal gestorven. Ontroerd dacht ik: wij gaan ook iets speciaals zetten voor de kerststal. Wat precies dat moet zijn, weet ik nog niet. Gezien mijn eigen achtergrond zou het een zalm of wapitihert kunnen zijn, maar hier in Nederland moeten we misschien voor een koe kiezen. We zullen het als gezin er overhebben. Zo ontstaat een nieuwe traditie. Zo drukken we ook ons verlangen uit, om ons eigen verhaal terug te vinden in het verhaal van de Levengevende!

TS