Dromen van een witte Kerst.....

Intens was mijn verlangen! Ik was eerstejaars student op de universiteit, aan de andere kant van Amerika en was verliefd op een meisje, dat ik kende van de middelbare school. Een romanticus van aard, schreef ik dagelijks lovende brieven aan haar en telde de dagen af, totdat ik eindelijk weer bij haar zou zijn, onder de bergen en bomen van het Westen van de Verenigde Staten. Aan het begin van het kerst-seizoen, maakte ik een voorstelling van mijn ideale toekomstige leven: een beeld van eeuwige verliefdheid, gezelligheid en plezier, buitenlucht en geborgenheid van familie.



In dat beeld was er toen -voor mij als ongelovige- nog geen ruimte voor religie. Ik was gewoon iemand, die volledig in de ban was van de sterke Amerikaanse traditie van een romantische Kerst – een traditie die volwassen is geworden in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw, grootgebracht door de muziek van Irving Berlin, Nat King Cole, the Rat Pack en Johnny Mathis, en films zoals “Holiday Inn” (met Fred Astaire en Bing Crosby), “It"s a Wonderful Life” (Jimmy Stewart) en “The Bishop"s Wife” (Cary Grant). Vooral deze films hebben mij warm gemaakt voor het idee, dat de Adventtijd hét perfecte seizoen was om de verliefdheid te laten bloeien.



In deze traditie (een recentere uitvoering is “When Harry Met Sally”) drijft het koude weer -de eenzaamheid en de boze buitenwereld- de zoekende verlangenden naar elkaar toe én naar de geborgenheid van de liefde. Daar in de warmte en zachte verlichting van de open haard, vinden ze samen hun voltooiing.



Kort geleden dacht ik aan dit genre van romantiek en aan deze eerdere levensfase, toen ik George Michael"s “Last Christmas” hoorde draaien in een meubelwinkel aan de Utrechtse Oude Gracht. Het was 1 november en ik dacht, O nee, not George Michael! Maar ook: gaan we nu in Nederland óók al zo vroeg op zoek naar dat "kerstgevoel"? Sinterklaas was niet eens in het land, de Advent was nog lang niet begonnen, maar de winkel hing al vol met kerstversieringen en overal kandelaars om de kersttafel te dekken. En daar bleef het niet bij. De volgende dag zag ik een verlichte kerstboom in de etalage van de bloemist.



De lezer denkt misschien dat ik nu de hele secularisering en commercialisering van de Kerst af ga kraken, nu ik, als gelovige, de "ware betekenis" van de Kerst heb ontdekt. Maar dat ga ik niet doen, want, hoe problematisch het ook is, de "romantische" – en commerciële en seculiere! – kanten van Kerst hebben ook op hun beurt iets te zeggen over de ware betekenis van Kerst. Want niets is menselijker dan het uitgebreide verlangen, dat in dit seizoen tevoorschijn komt. Niets is menselijker dan het verdriet ,dat wij voelen bij ontbrekende of gebroken relaties. Niets is menselijker dan de hoop, dat het toch wel goed gaat komen met ons en onze wereld, alle problemen en gevaren ten spijt.

Eigenlijk heb ik alle begrip voor iemand, die in de kortere, koudere dagen van het jaar haar huis knusser en feestelijker wil maken. Ik snap ook helemaal, dat een vader verleid wordt om te veel cadeau"s te kopen voor zijn gezin, want alle pijn en teleurstellingen van het leven kun je niet wegnemen, maar een cadeau geven kun je wel. En ja hoor, mijn hart gaat zelfs uit naar die jongen, die denkt dat alleen dat éne meisje zijn leven kan redden. Die jongen ben ik immers zelf geweest.



Geen geschamper dus, geen minachting voor de kerstromantiek. Maar wel de hoop, dat een blijvend licht in ons duisternis zal schijnen en dat onze hoop gegrond zal worden in iets dat hem werkelijk tot vervulling kan brengen. In het Evangelie volgens Lucas (2,25-32) lezen we over Simeon, een man die “de vertroosting van Israël verwachtte” en aan wie geopenbaard werd, dat hij de dood niet zou zien voordat hij de Messias had gezien. Door de Geest werd hij naar het kind Jezus geleid. Toen hij Hem zag, had hij zijn antwoord, hoe eenvoudig ook. “Nu, Meester,” zei hij, “laat U uw knecht in vrede gaan; want mijn ogen hebben uw heil gezien, dat U ten aanschouwe van alle volken hebt toebereid, een licht dat een openbaring zal zijn voor de heidenen en een glorie voor uw volk Israël.” Het was maar een vluchtig, vertederend moment, maar Simeon heeft daarin de eeuwigheid geproefd.

Al die films van vroeger hebben een "happy end". In die zin klopt de romantiek wel degelijk. Er ís een antwoord op al dat liefdesverdriet en verlangen van ons, nu al in dit leven, nu al deze Kerst. Bij deze mijn wens voor een gezegende Advent en Zalig Kerstfeest!

TS

terug naar nieuwspagina
lees verder in de rubriek Wortels