Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Column Verstopt voor later

Een doos vol herinneringen
Het moest er dit jaar maar eens van komen: de grote opruiming van het berghok. Al jaren stonden daar een paar dozen, gevuld met oude spullen die ik “later wel eens” zou uitzoeken. Elke keer als ik de deur opende, stonden ze me aan te kijken. Wat erin zat? Geen idee meer. Dus ik deed wat iedereen zou doen: de deur weer dicht en verder met mijn dag. Maar nu had ik de ruimte nodig voor nieuwe spullen. Tijd om die dozen eindelijk uit te pakken.

Tijdcapsule
Bij de eerste doos wist ik meteen waarom ik het zo lang had uitgesteld. Het was een mini-archief van mijn jeugd: tekeningen, rapporten, schriftjes, werkstukken. Een kleine tijdcapsule vol herinneringen. En wat doe je daarmee? Alles bewaren is geen optie, maar zomaar weggooien voelt ook niet goed.

Terwijl ik een stapel “weg” en een stapel “houden” maakte, viel mijn oog op een vergeeld liturgieboekje. "Mijn Eerste Communie". Gestencild op kringlooppapier, met een roestig nietje in het midden. Op de eerste bladzijde stonden de namen van mijn klasgenootjes, en ineens zag ik hun gezichten weer voor me. Wat zou er van ze geworden zijn?

Wacht maar
De liedjes kwamen vanzelf weer naar boven. "Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw." Alsof ik een oud muziekdoosje opende.

Er zat ook een foto in van dat bijzondere moment: mijn allereerste communie. "Dan komt Jezus bij je," had de pastoor gezegd. Als kind begreep ik er niet veel van, maar ik geloofde het wel.

Nu, bijna vijftig jaar later, besef ik pas wat een belangrijk moment dat was. Na die dag mocht ik misdienaar worden, en dat hield me betrokken bij de kerk. Veel van mijn klasgenootjes zag ik daarna alleen nog met Kerst in de kerk, maar voor mij bleef het geloof een kleurrijke wereld vol verhalen, liedjes en rituelen.

Toch raakte het later een beetje op de achtergrond. Andere interesses namen het over, en het geloof verdween naar een stoffig hoekje in mijn bewustzijn.

Teruggevonden
Totdat ik in een roerige periode van mijn leven opnieuw ging zoeken. Wat wilde ik eigenlijk met dat geloof? Ik begon weer te lezen en vond opnieuw die wonderlijke, kleurrijke wereld. Op mijn 28ste werd ik priester gewijd. En nu, zoveel jaar later, zit ik hier met dat oude boekje in mijn handen.

Het geschenk van die dag heeft jarenlang stil in een doos gelegen. Onbenut, maar niet vergeten. En toen ik het terugvond, bleek het precies op het goede moment te komen.

Alles wordt nieuw
Misschien werkt geloofsopvoeding wel net zo. Als ouder geef je je kind van alles mee, maar je weet niet wat ze ermee zullen doen. Soms lijkt het alsof ze het compleet vergeten. Maar het is alsof je een verhuisdoos inpakt met mooie dingen. Je hoopt dat je kind die doos meeneemt op de reis door het leven. En wie weet gaat die doos ooit weer open, precies wanneer het nodig is.

Denk niet te snel dat je moeite voor niets is geweest als je kind andere keuzes maakt dan je had gehoopt. Wat je hebt meegegeven, is niet weg. Het ligt ergens opgeslagen, misschien onder het stof, maar goede dingen verliezen hun waarde niet. Herinneringen hebben kracht voor de toekomst. Heb geduld. God heeft dat ook.

Net zoals dat oude communieliedje zingt:
 “Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw.”

Roderick Vonhögen