Volheid van leven

We zijn gewend om de zomer met volheid te associëren, en terecht. Kort geleden liep ik met mijn gezin op de dijk van Andijk en voelde precies dat glorieuze van de zomertijd: de warmte die je lui maakt, de uitgerekte tijd, de rijpheid van de natuur. Vooral de zon op mijn huid geeft me dat gevoel, en de geur van het gras – lang en geel in een veld, of vers gemaaid in de tuin.



Helaas komt dat gevoel niet altijd automatisch mee met de zomer. Het kan zijn dat het weer niet goed meewerkt, of we hebben het toch drukker dan de bedoeling was. Wie kent niet de zomervakantie die is tegengevallen? (Zie de films Vacation en European Vacation met Chevy Chase, over de man die zo graag – en vergeefs – topmomenten wil beleven met zijn gezin.) Vaak zijn uiteenlopende verwachtingen of ruzies die wat een gezellige tijd samen had moeten zijn, bederven.



Toch blijft er iets sterks en waardevols schuilen in dat zomeridee. Ons verlangen naar de zomerse volheid is een teken van een dieper verlangen in ons: een verlangen naar rust, naar vrede, naar geluk, naar volmaaktheid. We hebben het idee dat het leven anders moet zijn, en beter. Een priester vertelde me een keer dat dit diepe verlangen een bewijs is van Gods bestaan. In de praktijk zien we dat voor alles wat mankeert aan het leven, er ook een antwoord te vinden is. Voor honger is er eten, voor dorst is er water, voor eenzaamheid zijn er vrienden. Waarom zou er dan geen antwoord zijn op onze kernverlangens, naar zin, geluk, waarheid en goedheid? “Gelukkig die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid,” zegt Jezus, “want zij zullen verzadigd worden” (Matteüs 5,6).



Het aparte van ons besef van de (potentiële) volheid van het leven is, dat het soms net zo sterk is op momenten waar je het niet zou verwachten. Op een gewone middag kun je je opeens intens gelukkig voelen. Maar waarom? Want er is niets bijzonders aan de hand. Wat ook voorkomt is dat je je soms verdrietig voelt op momenten waar alles geordend naar geluk lijkt te zijn. Raar. Walker Percy beschreef dit raadselachtige fenomeen in zijn humoristische boek, Lost in the Cosmos.



Blijkbaar zijn geluk en het gebrek daaraan voor de mens innerlijk met elkaar verbonden. Als christengelovigen hebben we een bevoorrechte kijkt op deze problematiek. Niet voor niets is ons “geluksteken” een kruis en hebben we de uitdagende verhalen van de Bijbel. We leven niet in het paradijs, maar diep in ons geheugen weten we hoe dat was. We zijn ver van thuis, maar die thuis bestaat wel en we zijn op er weg naar toe. De Schrift en de sacramenten helpen ons vruchtbaar leven binnen dit soms boeiende, soms pijnlijke mysterie.

Ons geloof leert ons goed om te gaan met geluk én verdriet. Sterker nog, het leert ons omgaan met het verdriet, dat achter geluk schuilt (want er is niet altijd iemand ergens die nog lijdt) en met het geluk dat verborgen ligt in verdriet, “want niets zal ons kunnen scheiden van de liefde van God, die in Christus Jezus onze Heer is” (Romeinen 8,38-9).



Ziehier de taak voor de gelovige: om oog te hebben voor de volheid van het leven, in al zijn gedaantes. Kinderen zijn hier heel goed in. Ze leven vooral in het hier en nu. Ze zijn oprecht in hun waarneming. En ze laten hun enthousiasme duidelijk zien. Daarvan kunnen we leren: volop leven.

Fijne zomer!

TS

terug naar nieuwspagina
naar: tuinieren met kinderen