Bidden en vieren

Hier vind je voorbeelden van gebedjes en viermomenten voor thuis,
en informatie over rituelen en tradities.

Uitgeputte ouders en putten uit de ware bron

Op een dag begreep ik waarom zorgen voor jonge kinderen zo vermoeiend is: het komt doordat je letterlijk alles in de strijd moet gooien bij opvoeden. Kinderen van jonge leeftijd zijn afhankelijk. Niet alleen van je lichamelijke capaciteiten, wat al vermoeiend genoeg is (“Kun je me optillen? … Wil je met me voetballen? … “Kun je mijn boterham in zes snijden? … Nee, nee, nee – zó, niet zó!”) maar ook van je kennis, je gevoeligheid, je geweten, je wijsheid, je creativiteit en je geduld. Meestal moet je meerdere van die verschillende facetten van jezelf tegelijk ontplooien. Als je dochter van zes bijvoorbeeld om half drie om een appel vraagt, is haar verzoek wellicht ingewikkelder dan het eerst lijkt.



Je komt niet weg met zomaar een “ja”, want ten eerste ga je misschien je nadenken (Ze heeft net gegeten, waarom heeft ze nu al honger? Ik wil niet dat ze altijd tussendoor eet! Maar ja, over een klein uur is het al theetijd. Maakt het nou zoveel uit?Nee, nee, hier moeten we niet aan beginnen…). Nadenken (waar nodig) wordt gevolgd door het antwoord geven, wat gemakkelijk tot debat of ruzie kan leiden (“Waarom niet, Papa?! Ik heb hón-ger! Als-je-blieft! Ik sterf van de honger!... Dit vind ik héééél stom!”). Als je wel toegeeft (“Okee, vooruit, hier heb ik geen tijd voor”), ben je daar nog steeds niet vanaf, want dan blijft vaak de twijfel of een schuldgevoel hangen (Had ik moeten toegeven? Ben ik niet te soft? Haar tanden worden zeker aangetast door die tussendoortjes, en dat komt door mijn gebrek aan ruggegraat!). En dan moet die appel nog geschild worden, of misschien in kleine stukjes gesneden worden, want haar tanden zijn aan het wisselen en ze mist haar voortanden… En dan wil haar broer ook een appel en ook in kleine stukjes…

Soms gaat het de hele dag zo door, het éne na het andere verzoek / probleempje / opdrachtje voor moeder of vader. Geen wonder dat je al vlak na het acht uur Journaal aan je bed begint te denken. Je hebt je rust nodig voor de volgende dag met zijn combineren van werk en huishouden en opvoeden! Je vraagt je soms af: hoe houd ik dit vol? Uit welke bron moet ik putten?



Ik ga het geloof nu niet aanbevelen als dé oplossing van het bovengenoemde probleem, want geloof is fundamenteel een houding in het leven en geen noodoplossing of panacee. Het zou wel gemakkelijk zijn als geloof als een soort infuus werkte, waardoor we de kraan open konden draaien voor meer inspiratie, veerkracht, geduld, wijsheid en energie. Maar zo werkt het niet. En toch is er alles te zeggen voor vertrouwen op God en leven in zijn Geest. Want met geloof ziet het leven en alle uitdagingen erin heel anders uit.



Door geloof leren we ouderschap te zien in ruimer perspectief. We beseffen geleidelijk dat het God is, de bron en volbrenger van het leven, die voor onze kinderen - en voor ons - zorgt. (Aan de Heer behoort de aarde en al wat zij omvat, het vaste land en zijn bewoners – Psalm 24,1.) God roept ons en stort zijn liefde uit in ons hart door de heilige Geest (Romeinen 5,5). De Geest geeft richting aan ons leven, voornamelijk door te verwijzen naar Jezus, die laat zien hoe het menselijke leven in volheid geleefd kan worden: integer, authentiek en vol liefde. Dezelfde Jezus, die zich ontledigd heeft (Filippenzen 2,7), laat zien dat de overgave van ouders ten bate van hun kinderen nooit zinloos is. Integendeel, zo"n opgave heeft iets heiligs in zich, want hierin delen we in het geven van God zelf. En hoe zwaar ouderschap ook kan zijn, de Geest laat ons weten dat dit niet het einde van het verhaal is. In Christus vinden we troost en vrede. Kom allen naar Mij toe die afgemat en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem mijn juk op en kom bij Mij in de leer, omdat Ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart, en u zult rust vinden voor uw ziel. Want mijn juk is zacht en mijn last is licht. (Matteüs 11,28-30)



Het vergt geduld en openheid – eigenlijk heel veel bidden – om te zien wat de dagelijkse stress van opvoeding eigenlijk is: deelname aan Gods liefhebben van de wereld. Maar als we dat ook maar een beetje doorhebben, realiseren we juist hoe overweldigend mooi ouderschap is. En in dat besef vinden we ook de kracht – niet van de sprint maar van de marathon – om door de uitputting heen te komen en onze tocht hernieuwd voort te zetten.

In mijn betere momenten besef ik, dat mijn kinderen mijn redding zijn (vgl. Matteüs 25,40). Ze stellen me in gelegenheid om te zorgen en te spelen en te genieten, en ze leiden even af van de dwang om productief te zijn. Ze “stoeien en knoeien” met hun vreugde en liefde en dat is iets heel moois om mee te maken en ontvangen. Frustraties horen erbij, maar de opgave wordt rijkelijk beloond!

TS