Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Kampioenen van de sportiviteit

Als Amerikaan kan ik misschien niet anders, maar ik geloof heilig in sport. Op zijn best bevordert sport de concentratie, de discipline, de gezondheid, de opofferingsgezindheid, de samenwerking onderling en de prestatiegerichtheid. In die zin voel ik me op mijn gemak in Nederland, een land dat ook van sport houdt (zie de WK-gekte die nu los begint te barsten) en, hoe klein dan ook, bij de beste wil horen, liefst bij de top-10 medaillewinnaars op de Olympische Spelen. En toch moet ik als gelovige, bij dit laatste aspect van de sport-liefhebberij, de drijfveer om te winnen, een vraagteken zetten. Want Jezus zei “De laatsten zullen de eersten en de eersten de laatsten zijn.” (Matteüs 20,16). Daarbij doelde hij niet, neem ik aan, dat RKC volgend jaar landskampioen gaat worden. Maar wat dan wel?



Samenwerking of ieder voor zich
Meestal draait sport om concurrentie. Tegenover de grijze middelmatigheid van het dagelijks leven vind je in alle takken van sport het drama van winnen en verliezen. Van winnen kun je ontzettend genieten. Veel van de verdiensten van sport komen voort uit het streven om meer uit jezelf te halen. Maar staat de concurrentie-gerichtheid van sport niet op gespannen voet met de gemeenschapsvisie van het christendom? Is het christelijk om te willen winnen ten koste van je naaste? In de jaren zeventig werden nieuwe coöperatieve spellen ontwikkeld ('new games' heetten ze), waarin samenwerking beloond werd, en alle deelnemers bij het slagen van de gezamenlijke opdracht, winnaars waren. Zulke spellen vormen een aanwinst, maar toch hebben de competitieve spellen niets van hun aantrekkingskracht verloren. Ze verkopen vele malen beter!



Welke inzet?
Vorige zomer dacht ik hier lang over na, want ik stond dagelijks in een voetbalcompetitie tegenover mijn eigen kinderen. De competitie werd onderdeel van onze jaarlijkse vakantie met een familie uit Amerika, van wie een dochter voetbalster is op de universiteit. Mijn kinderen zijn grote fans van haar en werden haar teamgenoten. Ik hoorde bij haar vader en broer. Elke dag (vlak voor een herstellende borrel!) speelden we een potje drie tegen drie, dat in de loop van de week steeds spannender werd. Ik vroeg me constant af: in hoeverre moet ik me inzetten om te winnen? Als grotere en sterkere mannen zouden we niet voluit spelen tegen mijn kinderen van tien en zeven, dat stond buiten kijf. Tegen de studente wel. (Zij heeft een keihard schot en heeft bijna mijn hand gebroken toen ik keeper was). Tegelijkertijd wilde ik de kinderen niet zomaar laten winnen. Want dat is niet leuk voor hen, en je wilt het goede voorbeeld geven van je eigen inzet. Trouwens: ik wilde zelf ook soms winnen!



Drie aspecten
Drie dingen lijken mij erg belangrijk bij sport, bekeken door de bril van de christelijke traditie. Het eerste is dat we het belang van sport en van winnen relativeren. Sport is niet het belangrijkste in het leven en het winnen evenmin. Jezus heeft het scherp verwoord: “Wat voor nut heeft het voor een mens heel de wereld te winnen, als dit ten koste gaat van eigen leven?” (Matteüs 16,26)
Ten tweede is sportiviteit onmisbaar. Sportiviteit is de toepassing van deugden als eerlijkheid en gerechtigheid.
Ten derde zouden we de waarde moeten zien van onze eigen inzet. Door aan onze fitheid en vaardigheden te werken, tonen we ons goede rentmeesters van het lichaam dat God aan ons toevertrouwd heeft. Bovendien tonen we respect voor het spel, voor onze teamgenoten en voor de tegenstander.

betere mensen
Uiteindelijk hebben wij mannen afgelopen zomer vaker verloren dan gewonnen. Gelukkig werd de pijn van het verliezen verzacht, niet alleen door een fris drankje, maar ook door het besef dat de kinderen steeds betere spelers werden. Als het goed is, worden we door het winnen én door het verliezen allemaal ook betere mensen.



TS

terug naar nieuwspagina
naar: Zorg voor je lichaam